Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Weet je het zeker?’ vraag ik Willem vertwijfeld. Hij heeft zojuist aangeboden om alleen thuis te blijven terwijl ik zijn zusje naar een vriendinnetje breng. Met de bakfiets ben ik in maximaal zeven minuten heen en weer, maar toch vind ik het spannend. Kun je een zesjarige wel even alleen thuislaten? Mijn zoon kijkt amper op van zijn computerspelletje. ‘Ik vind het echt niet erg mam. Ik wil mijn level uitspelen.’
Wat als er brand uitbreekt?
Snel app ik mijn man om te vragen wat hij ervan vindt. ‘Moet toch wel kunnen?’ appt hij nonchalant terug. Moet wel kunnen? Maar wat als er in die zeven minuten brand uitbreekt, of aangebeld wordt door een vreemde, misschien wordt Willem wel opeens bang? Ik check nogmaals of hij echt niet even mee wil, we zijn zo weer thuis, hij hoeft alleen maar zijn spelletje op pauze te zetten…
‘Ik kan echt wel thuisblijven’, bevestigt hij voor de derde keer. En dan hak ik de knoop door; ik ga heel even de deur uit en mijn kind blijft thuis. Alleen. ‘Oke, dan ga ik nu weg, ik ben echt zo terug. Jij mag op het huis en de kat passen. Als er wat is, loop je naar de buurvrouw.’ Hij knikt en stelt me nogmaals gerust, ‘ik kan dit echt wel mama.’
Buiten zwaai ik mijn peuter in de bakfiets en zo snel als ik kan, fiets ik naar een paar straten verderop. De moeder van Guus d’r vriendin staat al bij de deur en even snel gooi ik mijn dochter de bakfiets weer uit en geef haar een kus. ‘Ik moet er gelijk weer vandoor, Willem is alleen thuis!’
Hij is nog helemaal heel
Het zweet staat op mijn rug als ik exact zeven minuten na vertrek de voordeur weer opendoe. ‘Ik ben er weer!’ Twee verbaasde ogen kijken me aan vanaf de bank. ‘Nu al? Ik heb nog niet eens mijn level uitgespeeld!’ Mijn zoon zit er nog precies hetzelfde bij als hoe ik hem heb achtergelaten. Hij is nog helemaal heel en het huis ook.
Weer een level verder in het grote spel van loslaten.
Geen reacties