Lees, Tiener

Meelooples


Natanja
 blogt over haar leven als moeder van een zoon van acht
 en een dochter van elf, die over een paar maanden naar de middelbare school gaat. Maar nu nog moet uitzoeken welke dat precies wordt.

De middelbare-schoolkeuze voor onze dochter komt dichterbij. Onze agenda was de afgelopen weken een lappendeken van online open dagen en meelooplessen. Dochter vond het online gebeuren een enorm gedoe. Met een aandachtsspanne van 3,5 minuut is een voorlichting van drie kwartier een uitputtingsslag. Ik dwong haar bijna om te blijven kijken en riep geregeld: ‘ik kan de keuze niet voor je maken, dus je móet opletten!’ wat haar natuurlijk alsnog voor geen meter motiveerde. 

Gelukkig organiseren alle scholen inmiddels weer fysieke meelooplessen, zodat de groep-achters in ieder geval potentiële scholen van binnen kunnen bekijken. Dat een goede indruk krijgen fysiek het beste gaat, werd al snel duidelijk. Dochter fietste met klasgenoten naar een aantal scholen in de buurt, maar kwam teleurgesteld weer thuis. Of de les was niet leuk genoeg, of de trappen in het gebouw zo oud. Vooral dat laatste is een bijzonder argument, maar ik vind het geheel begrijpelijk. Sfeer is bij zoveel keuzes in je leven doorslaggevend.

Na een aantal teleurstellende momenten rijden we op een woensdagmiddag naar Utrecht, voor een meelooples. Daar staan twee scholen waarvan de kans groot is dat ze zich er zal inschrijven. De belangrijkste vraag is nu: vindt ze het er leuk genoeg? 

Ik zet haar af bij het schoolgebouw en kijk haar hoopvol na

Ik zet haar af bij het schoolgebouw en kijk haar hoopvol na als ze door de ingang verdwijnt. Als ze straks naar deze school gaat is ze alleen, kent ze niemand, moet ze ver fietsen – ze moet echt aan de bak. Toch heb ik daar volledig vertrouwen in. Als ze nu eerst maar eens blij wordt van een plek. Volgende week gaan we kijken bij de andere school, en inmiddels hopen we heel hard dat er een doorslaggevende tussen zit. 

Twee uur later sta ik er weer. In de tussentijd gunde ik mezelf thee en appeltaart in een plaatselijke kroeg en bleef maar aan mijn dochter denken. Hoe zou ze het hebben? Dan komt er een stroom guppies naar buiten. Ik ontwaar mijn dochter. Haar ogen stralen, en vanachter haar mondkapje verschijnt een grote grijns. ‘Het was leuk mam!’ In de auto toont ze het lesmateriaal, vertelt ze over het gebouw, de lockers, en dat je tot de derde klas niet zelf naar de supermarkt aan de overkant mag. ‘Maar een vijfdeklasser fluisterde dat niemand daar op let! Dit is zeker een optie hoor!’ Opgelucht rijd ik met haar naar huis. 

In de dagen erna dartelt mijn dochter opgeruimd om me heen. Ze biedt spontaan aan me met van alles te helpen, vraagt oprecht hoe het met me gaat, maakt volop grapjes. ‘Wat een lekker zonnig humeur heb je toch,’ zeg ik tegen haar. Dan begint het me te dagen. De afgelopen weken zag ze het lijstje keuzemogelijkheden voor de toekomst krimpen en krimpen. Steeds dacht ze: dit is het niet. Ineens begrijp ik haar lichtheid. Onbewust zat het haar dwars dat ze nog geen uitsluitsel had. En nu is er opeens een plek waar ze zich wel eens heel erg thuis kan gaan voelen. En ja, ze gaat nog kijken bij een andere school, maar daar hangt ineens minder vanaf. We weten nu: het komt goed. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter