“San, ik heb een nieuw e-book gedownload. Het heet Niksen. Daar kun je nog wat van leren,” appte mijn vader afgelopen week. Het is geen toeval dat een boek met deze titel hem aan mij doet denken. Toen we nog vrijdagmiddagborrels met de hele familie deden (weet je nog, die goeie ouwe tijd?) stelde hij me altijd dezelfde vraag: “Wat zijn je plannen voor dit weekend?” Zodra ik uit de doeken had gedaan welke lunches, boodschappen en verjaardagen er gepland stonden, hoorde ik hem steevast verzuchten: “Wanneer gebruik jij het weekend eens om even niks te doen?”
Hij was niet de enige die me die vraag stelde. Joost opperde ook regelmatig dat ik gewoon op de bank kon gaan zitten, in plaats van elke minuut van de dag zo effectief mogelijk in te vullen. Toch bleef ik het doen, want het voldane gevoel dat het gaf werkte verslavend. Benja op z’n nieuwe school inschrijven terwijl hij zat te kleien, ’s middags eerst naar de verjaardag van ons neefje en daarna meteen langs het nieuwe huis van een vriendin rijden en als Benja in de zandbak speelde belde ik mijn tante die ik al te lang niet had gesproken. Het enige nadeel was dat ik aan het eind van de dag als een uitgebluste inktvis met zuignappen en al m’n bed in werd gezogen.
En nu is er corona. Ik zit dagenlang binnen en mijn agenda is grotendeels leeg. Benja doet nog niet aan homeschooling, werk is uitgesteld en sociaal contact lijkt iets uit de vorige eeuw. Er zijn mensen die geloven dat de natuur ons nu de kans geeft een stapje terug te doen. Om uit die ratrace te stappen en rust te nemen. Bij mij lijkt het omgekeerde het geval. Hoe stiller de wereld om me heen wordt, hoe harder ik ga rennen. Alles waar ik voorheen niet aan toekwam, moet nu. Ik reinig de filters van de afzuigkap, zet fotoboeken in elkaar, kook nieuwe recepten, stuur kaartjes naar vriendinnen en doe dagelijks aan yoga. Tussendoor combineer ik al die o-zo-waardevolle-en-dit-krijg-je-nooit-meer quality time met Benja met een sporadische werkdeadline en plan ik het liefst voor elke avond een videoborrel in. Tot ik gisteravond zo moe was, dat ik niks anders meer wilde dan om acht uur naar bed.
En nu word ik wakker en heb ik een appje van m’n moeder. Er staat in: “Lieve San, niks moet, niksen mag.” Een tegeltjeswijsheid waar m’n nekharen voorheen van overeind gingen staan. Nu opent het mijn ogen.
Zal het dan toch zo zijn? Dat niet alleen mijn ouders, maar ook het coronacrisis mij wat wil leren?
Geen reacties