Slagveld

‘Mads doe je jas aan,’ zeg ik na drie keer vragen nu gebiedender wijs. Nog steeds geen reactie. Met Fenne op mijn arm en Jesse volledig aangekleed mét schooltas op zijn rug sta ik al bij de voordeur. 

Nog acht minuten voordat de schoolbel gaat.

Fenne begint zich uit mijn armen te worstelen en Jesse besluit zelf alvast naar buiten te gaan. Maar Mads zie ik vanuit de gang in de woonkamer nog steeds zijn soldaten als een leger positioneren op zijn zelfbedachte nep-slagveld. 

Nog zeven minuten voordat de schoolbel gaat. 

‘Mads, kom op nou,’ probeer ik nog een keer, nu zo hard dat zelfs de overbuurvrouw die buiten met Jesse praat even stil valt. ‘Maar mam, nog één minuutje want ik moet dit écht nog even afmaken want anders staan ze niet goed en nu is het níet veilig. We komen echt wel op tijd,’ schreeuwt de zesjarige mijn kant op met zijn armen recht naast zich. Het liefst zou ik hem nu aan die armen meesleuren, maar ik weet inmiddels dat dát geen zin heeft.

En ik snap het ook, want zijn hoofd is niet rustig is als hij iets niet kan afmaken. Dan raakt hij gefrustreerd. Maar we moeten nu toch echt gaan, want ik raak gefrustreerd omdat ik wéér moet haasten om op tijd op school, het kinderdagverblijf én mijn werk te zijn. 

Zonder dat we het van elkaar weten, ontstaat er een slagveld in ons eigen hoofd. Dat gebeurt de laatste tijd wel vaker. Mads en ik staan regelmatig lijnrecht tegenover elkaar. Met onze gevoelige, temperamentvolle karakters én sterke wil zoeken we graag de randjes op. 

Ik herken dit wel van vroeger. Toen zocht ik die randjes ook. Niet alleen als ik nog iets wilde afmaken voor schooltijd. Ook als ik op muziekles wilde in de grote stad, maar mijn moeder dan zei dat het te duur was of dat ze daar niet wéér aan zou beginnen omdat ik na een paar maanden altijd weer stop. Ik vond dan dat ze mij niet begreep, omdat ik het écht nodig had. Niet eens zozeer die muziekles, maar het ontdekken van de wereld en mijn eigen pad.  

Mads volgt ook graag zijn eigen pad. Onze paden laten kruisen zonder elkaar te laten struikelen is de grootste uitdaging. Dat gaat alleen lukken als ik mijn best doe hem te begrijpen. Proberen te zien waar hij zit met zijn hoofd, zodat ik kan reageren vanuit begrip en dus rust. Vanuit rust kan ik mijn gezin veel beter door het leven gidsen. 

Zes minuten later staan we toch nog op het schoolplein. Het leger bleek ineens zijn positie ingenomen te hebben waardoor we binnen no time konden vertrekken. De bel gaat precies op het moment dat we het plein op fietsen. ‘Zie je wel dat we net op tijd zijn,’ zegt Mads met een tevreden glimlach die ik van mezelf herken. Ik lach terug. Als we dan toch de randjes opzoeken, laten we dat dan vooral samen doen.