Nieuwe stappen

Lieve Pepijn,

Ik blader door je babyfoto’s. Dat doe ik de laatste tijd nogal vaak. Over een paar weken word je namelijk vier jaar. Om precies te zijn over dertien nachtjes, ik telde ze op de aftelkalender die je met je papa en grote zus maakte. En het gaat zo snel.

Je bent bijna onherkenbaar op de babyfoto’s. Je had lange tijd een kaal bolletje, nu heb je haar dat ‘net zo lang als Rapunzel’ moet worden. We kunnen er al een knotje in maken.
Je blik is niet veranderd. Nieuwsgierig, met bravoure, altijd pret in de oogjes. ‘Kom maar op!’ lijk je te willen zeggen.

De basisschool mag wel beginnen van jou. Je bent er ook al zo bekend, want je gaat altijd mee als we Lieve brengen. Soms mag jij dan haar bakje fruit in de mand leggen, dat vind je erg interessant om te doen. Straks neem je je eigen bakje mee, hang je je eigen tas aan het haakje, ga je ook de juf een handje geven en een plekje uitzoeken en zal ik je uitzwaaien.
En dan zal ik naar mijn fiets lopen en naar huis fietsen met een leeg stoeltje achterop dat zwaarder lijkt dan op de heenweg.

Het verbaast me dat het me zo veel doet. ‘Geniet er maar van, ze worden zo snel groot,’ zei iedereen. Ik antwoordde altijd dat ik juist het groter worden zo mooi vind. Die ontdekkingsreis, het steeds meer kunnen, van iets kunnen uitleggen tot het uitzoeken en aantrekken van je eigen kleding.

Maar het is waar. Heb ik er genoeg van genoten? Straks is het voorbij. Dan heb ik twee schoolgaande kinderen en is het klaar met de wandelingetjes, even met z’n tweetjes een boodschap doen, fruithapjes maken en rompers aan de waslijn. Tuurlijk kunnen we die dingen blijven doen, maar dan ben je groot.

Ik ga je delen. Met de liefste juf ter wereld, met lieve kindjes bij wie je straks wilt blijven spelen, net zoals je zus dat nu doet.
Het klopt. Je moet nieuwe grotere schoenen, grotere truien, een grotere fiets. Je omgeving moet ook groter worden. Ik kan je niet klein houden en dat wil ik ook helemaal niet.

Ik kan wel naar je babyfoto’s kijken en verzuchten dat je zo’n lekkere tevreden baby was. Straks ben je een kleuter. Een energieke, eigenwijze kleuter die gek is op chocola, glitters en de kleur groen. En ik ben gek op jou.

Ik denk aan de woorden van mijn vader die me altijd helpen bij nieuwe stappen. “Het is niet loslaten. Het is anders vasthouden.”

Dikke knuffelkussen