Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag kijkt Ingelise terug op haar 2021.
Met een zucht en met de frisse tegenzin die bij dit soort zelfopgelegde deadlines hoort, stort ik me op een van de laatste klusjes van het jaar: de kalender met foto’s van de kinderen die ik traditiegetrouw onder de kerstboom leg voor de trotse grootouders, ooms en tantes. Alle goede voornemens ten spijt is dit meestal ook het enige moment van het jaar dat ik me door de brij van honderden foto’s op mijn telefoon heen worstel. Een flinke klus, maar het heeft altijd wel wat om zo het hele jaar in beeld te zien langstrekken.
Naast de gebruikelijke familieverjaardagen en feestdagen zie ik dit jaar weer veel speeltuinen en wandelingen in de duinen en op het strand voorbij komen. Ik zie corona-kapsels met haren die voor ogen hangen. Maar wat me vooral opvalt zijn heel veel grijze luchten. Er zijn van de eerste maanden nauwelijks foto’s waarop de zon schijnt. De foto’s van mei hadden net zo goed in februari of maart gemaakt kunnen zijn, en omgekeerd, want tot ver in het voorjaar hebben we nog onze winterjassen aan.
In de spiegel word ik aangestaard door een bleek en make-up-loos gezicht.
Niet alleen op de foto’s is de kleur ver te zoeken. In de spiegel word ik aangestaard door een bleek en make-up-loos gezicht: het resultaat van bijna twee jaar thuiswerken. Reuzehandig en flexibel, het blijkt dat je zelfs internationale onderhandelingen op afstand kunt volgen. Maar als je maandenlang tussen dezelfde vier muren zit, vloeien na een tijdje de dagen, weken en maanden in elkaar over tot een dikke grijze brij. En de kleur van de trui die ik meestal aan heb achter de computer omdat hij zo lekker zit? Je raadt het al…
Grijs is eigenlijk wel een passende omschrijving voor het afgelopen jaar. Het was zeker geen slecht jaar. We bleven gezond en onze dierbaren ook. We gingen in de zomer twee weken op vakantie naar Italië (en vonden daar wél de zon). In september ging de jongste naar school; voor hem een vanzelfsprekendheid, maar voor ons een echte mijlpaal. En door dat thuiswerken liep het gezinsleven het grootste deel van de tijd op rolletjes. Maar het lijkt wel of het leven iets van zijn glans miste dit jaar.
Als dan eind december ook nog eens die strenge lockdown wordt afgekondigd en een paar donkere en lege weken zich voor ons uitstrekken, wordt de fletsheid me opeens te veel. Normaal ben ik niet zo van het uitbundige, maar nu wil ik alleen nog maar licht en kleur! We kopen een knoeperd van een kerstboom die we volhangen met alle ballen en zelfgemaakte frutsels die we in huis hebben. Ik zet overal kaarsjes neer en zelfs de twee grote grijnzende kerstmannen die ik eigenlijk net te kitsch vind, krijgen dit jaar een plek in de kamer. Mijn goede voornemen voor 2022? Wat meer kleur en sjeu aan het leven geven. En laten we allemaal duimen voor een beetje meer zon, mensen!
Geen reacties