Nieuwe kleren

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

De herfst is ineens voorbij. We lopen weer in korte broek, shirts en sandalen en hebben de zonnebrillen afgestoft. Behalve m’n dochter dan. Die loopt in een T-shirt, een korte broek die wel heel kort is én in haar met wol gevoerde laarzen. Het zweet staat me al op de bovenlip als ik alleen al naar dat bontrandje kijk. Je kan het opvatten als een gewaagd modestatement, als klimaatprotest of als pre-puberale dwarsigheid. Maar het is eerder een simpel gevolg van een gebrek aan passend schoeisel.

Kijk, als ik een paar weken geleden nieuwe zomerschoenen voor haar had gekocht, had ik nu de neuzen eraf moeten knippen om ruimte te maken voor haar tenen. En als ik al eerder nieuwe shirts had gekocht, had ik haar de kans ontnomen om rustig afscheid te nemen van het paardenshirt waar ze zo aan gehecht is. Bovendien zijn navelshirtjes in en stoor ik me er helemaal niet aan dat dat shirt verwassen is en de laarzen afgetrapt zijn. Echt niet hoor. Nee, echt niet.

Ik schuif dat dus al weken voor me uit.

Oké ik heb gewoon een hekel aan nieuwe kleren kopen. En ik schuif dat dus al weken voor me uit. Lieve is nogal kieskeurig, dus de tijd dat ik in mijn eentje snel wat kleding van een rek kon plukken, is voorbij. De laatste keer dat ik dat probeerde, keurde ze alles af wat ik had gekocht (twee volledige tassen!), op een paar onderbroeken na.

Bovendien is ze heel erg gehecht aan haar huidige kledingstukken. Ieder jaar is het weer een tranendal omdat dat ene shirtje of dat ene jurkje echt niet meer past. Haar uitleggen dat ze dat ieder jaar zegt en dat er echt ieder jaar weer een nieuwe lievelingsjurk is, helpt niets. Dus ben ik er dit jaar nog niet aan begonnen. Kop in ’t zand en wachten tot het niet anders kan. Topstrategie.

Hoe dúrft die vrouw haar zo’n schoen te laten zien. 

Maar na een hele middag dat geklos op die laarzen en het getrek aan haar te korte shirtje te hebben aangezien, ben ik het zat. Hup, we gaan nú de stad in. De eerste winkel heeft alleen maar roze schoenen en die wil ze niet, de tweede winkel verlaten we snel omdat haar broertje een gênant vieze scheet heeft gelaten, dus ik hoop dat de derde winkel ons uit dit lijden kan verlossen.

We worden meteen aangesproken door de verkoopster. Ze houdt de een na de andere schoen voor Lieves gezicht, die bij alles haar neus optrekt of kortaf ‘nee’ antwoordt terwijl ze bruusk met haar hoofd schudt. Hoe dúrft die vrouw haar zo’n schoen te laten zien. Ik geneer me een beetje en vraag me af of ik haar hierop moet corrigeren of dat het goed is dat ze zo duidelijk haar mening laat weten en het haar koud laat wat die vrouw ervan vindt. We druipen af. ‘Toch bedankt!’ fleem ik.

In de laatste winkel lukt het eindelijk. Een simpel paar witte sneakers kunnen haar goedkeuring wegdragen. Ze staan best leuk onder haar lange broek die nog maar tot halverwege haar kuit komt. Ik zucht. Dat was één. Dat paardenshirt kan nog wel een week.