Mijn zoon zit huilend op bed. Volgens mij weet hij zelf niet eens precies of hij nou verdrietig is, boos, of gewoon moe. Zijn pyjama heeft hij half aan. “Ik wil niet dat papa mij naar bed brengt. Ik wil dat mama het doet.”
Meestal negeer ik dit soort smeekbedes. Hij wil gewoon zijn zin en ik wil daar niet aan toegeven. Dat doe ik de laatste tijd al te vaak.
“Want mama is de laatste tijd veel te vaak wè-hè-hèg,” snikt hij verder.
Oh? En meteen heeft hij me waar hij me hebben wil.
“Hoezo ben ik veel te vaak weg,” vraag ik als ik naast hem op bed kom liggen. Aan de ene kant smelt mijn hart, aan de andere kant frons ik mijn hersenen: vaak? Hoezo váák?
Maar zoonlief steekt meteen van wal. Hij noemt alle momenten van de afgelopen maand een voor een op: met wie ik weg was, waar ik heen ging en hoe lang. Het heeft blijkbaar diepe indruk gemaakt.
“Liefje, als je het zo allemaal opnoemt, klinkt het wel heel veel, hè? Maar ik heb maar één keer in de week een afspraak. Dat is toch niet zo veel?” verdedig ik mezelf.
“Welles,” snikt hij verder. “Papa brengt me de hele tijd al naar bed.”
Geduldig vertel ik hem dat ik hem deze week al een paar keer heb voorgelezen. Zo’n goed geheugen als mijn zoon heb ik niet, maar gelukkig herinner ik me deze nog: “Weet je nog dat je per se het boekje wilde over de drie wasberen?”
O ja. Ik zie het hem denken, maar hij zegt het niet. Hij wil liever nog even verdrietig zijn. “Ik wil gewoon nog even huilen.”
“Dat mag, schatje. Doe maar lekker.”
En toch lijkt mij dit het uitgelezen moment om het opvoedcliché maar eens van stal te halen dat ik toch echt een veel leukere moeder ben als ik wél af en toe afspreek met vriendinnen dan wanneer ik dat niet zou doen. Mijn moeder zei het ook tegen mij en in mijn beleving kwam dat heel plausibel over. Maar terwijl ik het zeg besef ik dat dit voor Quin vast totale acacadabra moet zijn. Mama is gewoon mama, met of zonder vriendinnen. Dus ik probeer: “Als jij zin hebt om met een vriendje af te spreken, word jij daar toch ook blij van? Mama wordt ook blij van afspreken met vriendinnetjes. En hoe blijer ik ben, hoe leuker ik als moeder ben, toch?”
Het blijft angstvallig stil. Volgens mij vindt hij me helemaal niet zo’n leuke moeder de laatste tijd. Ik word snel boos en reageer mijn vermoeidheid soms óók op hem af. Het is alsof ik wil hóren dat hij zegt dat hij me nog steeds de allerleukste moeder van de hele wereld vindt. Of ik nou met vriendinnen afspreek of niet. Dat zal hem een worst wezen.
Maar wijselijk houdt hij zijn mond. Vermoedelijk omdat hij ook niet weet wat hij moet zeggen. Of gewoon haarfijn aanvoelt dat ik iets wil horen. Dus ratel ik door over hoe belangrijk het is om dingen voor jezelf te doen. ‘’Ik ben niet alleen jouw moeder. Ik ben ook de vrouw van papa. En een vriendin voor vriendinnen.” En ondertussen krijgt hij zijn zin en heb ik hem geholpen zijn pyjama helemaal aan te trekken. En sta ik klaar met de elektrische tandenborstel.
“Waarom was je nou net zo verdrietig?” vraag ik hem als ik zijn kiezen onder handen neem. Hij trekt de tandenborstel uit zijn mond en zegt: “Ik heb je gewoon gemist.”
En dan zegt hij toch nog wat ik horen wil.
Geen reacties