“Zouden we met andere luiers onze ecologische voetafdruk verkleinen? En zijn die stoffen in de luiers die wij gebruiken wel goed voor de huid van onze peuter en straks baby? Laten we ecologisch verantwoorde luiers proberen bij Jesse, zodat we straks weten of dat voor de baby ook wat is,” raaskal ik tegen mijn man.
Ik dacht dat ik het nu allemaal wel wist. Twee zwangerschappen en een hoop ervaring verder. Genoeg kleertjes gevoeld en bekeken. Uren borstvoeding gegeven. Verschillende merken kunstvoeding geprobeerd. Meer dan genoeg luiers getest en verschoond. Maar het begint gewoon allemaal weer opnieuw nu ik zwanger ben van nummer drie.
Onze gesprekken gaan niet alleen over de luiers. Ook over de opvoeding. Onvoorwaardelijk ouderschap, Gordon-methode, wel laten huilen, niet laten huilen. Bij ons in bed slapen hebben de jongens van baby af aan regelmatig gedaan, daar heb ik geen probleem mee zolang ze het nodig hebben. Dat is nu hooguit twee keer in de week het geval. Maar wordt het nu dan echt tijd om hen voorgoed uit ons bed te verbannen zodat hun babyzusje straks geen lange kleuterbenen en peuterellebogen tegen haar perzikvelletje krijgt?
Terwijl ik mezelf ondergraaf in artikelen met koppen als “Zo slaap je veilig samen met je baby”, “Wel of niet vaccineren”, “Veilig hechten aan je baby”, “Veilig bevallen” zegt mijn man:
“Maak je niet zo druk. Het is met Mads en Jesse toch ook goed gegaan? Je bent een hartstikke goede moeder die goed naar haar kinderen kijkt en als de beste aanvoelt wat ze nodig hebben. Ook dit meisje gaat precies krijgen wat ze nodig heeft.”
“Ik wil gewoon het beste voor ze Jos. Maar er is zoveel keuze en er zijn zoveel argumenten om iets wel of niet te doen. Hoe meer ik erover lees, hoe meer ik ga twijfelen over of ik echt nog wel een keer thuis wil bevallen, slechts korte tijd borstvoeding geven wel zo’n goed plan is en de keuze voor onze kinderopvang wel écht de beste is.”
“Misschien moet je dan maar eens stoppen met al die dingen lezen en je richten op wat je eigenlijk al weet,” zegt hij met een lach op zijn gezicht. Hij doelt waarschijnlijk op het al gauw weten dat Mads snel overprikkeld was en hem overal mee naartoe nemen geen optie was. Dat Mads vanaf tien weken al prima op z’n buik kon slapen. Dat Jesse niet zomaar veel slikte en alleen maar rechtop wilde slapen in de eerste weken, maar reflux had. En dat Jesse me alleen gelooft als ik hem zelf op de hoge trap van de grote glijbaan laat klimmen, waardoor hij er met twee benen door de spijlen zelf achter komt dat het nog echt te hoog is.
Goed, ik voed mijn kinderen misschien niet helemaal ecologisch, biologisch, verantwoord, onvoorwaardelijk of niet op. Ik voeg een nieuwe variant toe. Ik voed mijn kinderen explorerend op. Ook wel de vallen-en-opstaan-methode genoemd. Met een beetje van dit en een beetje van dat. Misschien moet ik die methode voor nummer drie ook maar blijven hanteren.
Geen reacties