De kinderen van Brenda hebben hun eigen voorkeuren qua kleding. Dat probeert Brenda los te laten, maar soms voelt ze de onbekende ogen van anderen weleens branden als haar kinderen weer eens een bijzondere combi hebben aangetrokken.
‘Zo, bijzondere combinatie’, zegt een oudere dame in de rij bij de kassa. Ze wijst met een hoofdgebaar naar mijn dochter van net 4, die druk bezig is boodschappen op de band te etaleren. Ik weet meteen waar ze op doelt. De dochter heeft roze gebloemde rok aan, gecombineerd met een blauwgestipte legging, een shirt met glitterhart, mintgroene sandalen en haar zomerjas met eenhoorns erop. ‘Ze kleedt zichzelf aan en vindt dit fraai’, zeg ik enigszins aarzelend terug. Ik weet niet goed welk oordeel er precies ronddoolt in het hoofd van deze dame, maar duidelijk is dat ze er wat van vindt.
Mijn kinderen zien er niet uit volgens de laatste mode
Ik heb het wel vaker gehoord. Mijn kinderen zien er nu eenmaal niet uit volgens de laatste mode. Al zou ik ze mooie, effen shirts in natuurtinten voorleggen of schattige blouses: dat gaan ze niet aantrekken. Tragisch voor mij, want ik hou zelf van rustig en uni. Unicórns, zou m’n dochter zeggen. De twee jongens zijn dol op kleren met grote dinoprints, Lego-afbeeldingen en opvallende teksten. Voetbalpakjes vinden ze ook énig. Hun moeder, ondergetekende, wat minder. Maar omdat ik vind dat ze zo lang mogelijk zelf moeten kiezen hoe ze erbij lopen, onbezorgd om de mening van anderen, strijk ik met de hand over mijn hart.
Ik krijg veel tweedehands kleding en ruil maandelijks oude maten voor nieuwe bij Krijg de Kleertjes. Mijn drietal is dus niet gewend aan shoppen; er is wat er is en daar kiezen ze uit wat zij allemachtigprachtig vinden. Eerlijk is eerlijk, ik maak natuurlijk een (ruimhartige) voorselectie. Als ze iets nodig hebben, kijken ze mee op Vinted. Alwaar hun mening telt. Gevolg van deze autonomie voor de kinderen is dat ze er soms inderdaad nogal bijzonder bijlopen. Ik probeer een béétje te sturen, maar in principe kiezen zij hun outfit zelf. Ze vinden het geweldig.
Stiekem ben ik best een beetje jaloers
Een poll onder mijn volgers op Instagram wees uit dat 60 procent van de moeders dit ook zo doet. Ook zij vinden het belangrijk dat hun jonge nageslacht zeggenschap heeft over z’n verschijning en zich vooral fijn en mooi voelt. Van de nee-stemmers kreeg ik veel reacties in deze hoek: mijn kind boeit het niet, die trekt aan wat ik koop en klaarleg. Lijkt me wel wat, zo’n kind! Maar ook vindt een groot aantal moeders het gewoon leuk om de kinderen te stylen volgens de laatste, hippe Zara-trends. Ook dikke prima natuurlijk.
Ik sta zelf volledig achter mijn kledingbeleid, maar kan me soms toch opgelaten voelen. Als ik in een speeltuin ‘tokkiekind’ lees in de ogen van een moeder die mijn oudste zoon in voetbaltenue aanstaart bijvoorbeeld. Of als mijn middelste een groene legerprint short heeft gecombineerd met een grijs legerprint shirt, en andere moeders naar hem loeren. Het zijn mijn eigen onzekerheden, aangeleerd toen ik ouder werd. Omdat het ineens belangrijk werd hoe je eruit zag, wat voor kleren je droeg. Dus ik spreek mezelf meteen streng toe als ik dat vleugje schaamte voel omdat ánderen misschien iets vinden van de looks van mijn kroost. Stiekem ben ik best een beetje jaloers op hoe mijn kinderen zijn en wat ze dragen: gewoon altijd zoals hun onbezonnen zelf.
Geen reacties