Doorzetten

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Ze staat voor me met rode wangen van de koorts. Ik probeer haar blik te peilen, maar ik kan haar amper in de ogen kijken omdat haar oogleden het bijna verliezen van de zwaartekracht. Ze is al ruim een week ziek.  

Lieve zelf denkt daar anders over. Op de donderdag voor de vakantie stond ze met haar jas aan in de gang, klaar om naar school te gaan. Ze was op dat moment al een paar dagen thuis gebleven, maar ze wilde hoe dan ook haar kerstknutsel afmaken voor de vakantie. ‘Ik kan heus wel naar school,’ zei ze. Opnieuw met die halve oogjes, maar met een vastberadenheid die moeilijk tegen te houden viel. Ik voelde aan haar voorhoofd en achter in haar nek, keek nog eens goed in die troebele ogen en vertelde haar dat ze thuis moest blijven. Dat leverde zulke dikke tranen op dat ik haar de dag erna alsnog naar school liet gaan.

Ik vind het moeilijk waar ik goed aan doe. Ik graaf in mijn geheugen hoe dit vroeger bij mij thuis ging. Daar was het motto: altijd eerst even proberen. Ik werd daar altijd chagrijnig van, want ik wist natuurlijk dat ik niet ziek genoeg was en ik had niet het lef om ook nog tegen de juf te beweren van wel. Wat dus betekende dat ik gewoon naar school moest. Maar dat was de omgekeerde situatie. Nu is mijn dochter wel echt ziek, maar wil ze per se naar school. Bijzonder kind.

Soms moet je als moeder je kind net even een zetje geven. Niet meteen stoppen met leren fietsen na een val, maar gewoon weer opstappen. Niet meteen besluiten om van celloles af te gaan, maar nog even tot de vakantie proberen. Maar is het niet dat eeuwige doorzetten wat mij uiteindelijk een burn-out opleverde? Zou het niet goed zijn als ik mijn dochter juist leer om goed te luisteren naar haar lijf? Om rust te nemen als dat even nodig blijkt te zijn?

Maar ik wil ook goed luisteren naar wat ze zelf aangeeft. Dus ze gaat hoe dan ook naar school die laatste dag voor de vakantie, ze wil per se bij mijn zus logeren en ze kan met kerstavond best mee en op de bank liggen. Het duurt wel drie weken. Maar dan ineens is ze beter.

‘Ik heb me wel een beetje zorgen gemaakt, hoor.’ Ik geef haar een aai over haar hoofd en kijk in haar ogen die weer op standje fris en vastberaden staan. Ze rolt ermee.