Tweelingdilemma’s

Nog een paar maanden en ook Brenda’s tweeling gaat naar de basisschool. Best even slikken, ook vanwege De Grote Keuze: gaan ze samen of apart in een klas?

Nu het nieuwe jaar is aangebroken, komt het grote moment in zicht: mijn tweeling gaat bijna naar school! Over een half jaar zullen zij met hun kleine voetjes het grote schoolplein oversteken, de echte wereld in. Want zo voelde dat de eerste keer, bij de oudste. Weg van de veilige, knusse crèche met knuffelende juffen die hun billen afvegen en tijd nemen om paps en mams te vertellen hoe de dag is gegaan. Op naar een plek met joekels van kinderen, regels, moetjes en verwachtingen. Ik val niet in de categorie van sentimentele moeders, deed babyspullen zonder ook maar een snik van de hand, maar die schoolgang: oef.

De oversteek naar school is voor mij als tweelingmoeder extra dubbel. Niet omdat er twee tegelijk gaan, maar omdat zich opnieuw een tweelingdilemma aandient: samen of apart in de klas? We zijn op zich ervaren en gehard, want vanaf de geboorte vliegt die tweestrijd je om de oren.
Zo vonden we het een must dat ze samen op de kamer zouden slapen. Dat ze elkaar continu verstoorden in hun slaap, werkte nogal bloeddrukverhogend. Maar ja, tweelingband enzo, die wil je als ouder niet zomaar verzieken. Na een jaar hakten we oververmoeid toch de knoop door: van dit samen slapen knapte niemand in het gezin op. Slikken voor ons, maar een gouden zet voor ieders welzijn.

Misschien ervaren zij die bijzondere band dan nog wel een beetje extra.

Mijn tweeling bestaat uit een jongen en een meisje, dus qua kledingstijl geen dilemma. Hoewel…je kunt ze matching kleden, zodat iedereen ziet dat het om een tweeling gaat. Misschien ervaren zij die bijzondere band dan nog wel een beetje extra. We kozen desondanks voor we-doen-maar-wat, een praktische mix van wat we nog hadden liggen, kregen en zelf leuk vonden (en intussen: wat hun eigen willetjes drammen). Een groter dilemma: als de ene ziek is op de opvang, laat je dan de ander achter op de groep? Om hun zelfstandigheid en eigen kracht te stimuleren, deden we dat vanaf het begin wel. Met wat afleiding en uitleg, en een moederhart dat in stilte brak. Het bleek nooit meer drama op te leveren dan een tijdelijk pruillipje.

Terug naar de klassenkeuze. Onderzoek laat zien dat het vanaf de kleuterleeftijd niet veel meer uitmaakt voor de ontwikkeling van de gemiddelde meerlingkinderen of ze samen of apart in een groep komen. Ook onze school heeft geen vast beleid: samen met de ouders kijken ze naar de kinderen. Voor ons is een vluchtige blik op het duo genoeg om te zeggen: niet samen. Na een crèchedag aan tafel geeft zij antwoord als we hem vragen naar zijn dag. Zij is verder in haar ontwikkeling, heeft het over haar ‘broertje die een baby is.’ Zij domineert. We gunnen hem zijn eigen groei, vriendjes en verhaal. En haar ook. Zelf zeggen ze ook dat ze zonder de ander in een klas willen.

Mooi, zou je denken, opgelost. Maar als ik ze door het raam van de opvang bespied, zie ik ze samen. Schaterend, knuffelend, spelend, elkaar steunend, troostend. Spot ik ze thuis op de bank, zij met haar hoofdje op zijn schoot, zijn handje onbewust strelend door haar haar: Hallo twijfel met een hoofdletter T en kippenvel op de ledematen. Maar ik houd me vast aan mijn mantra: het komt goed, ze redden zich ook zonder elkaar, zoals ze dat later ook zullen moeten doen. En intussen focus ik maar op mijn voornemen om die eerste schoolweek vrij te nemen en in chillbroek bingend voor Netflix door te brengen. Ik krijg er al bijna zin in.