Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar vorige blogs lees je hier.
“Sieger ziet een regenboog en roept dan heel hard: “Kijk een homo!” zingt het leidingteam in hun eindlied op de laatste dag van het Welpenkamp. Voor ieder kind hebben ze een zinnetje bedacht en voor Sieger is het dit geworden. Een beetje verbaasd kijken mijn man en ik elkaar aan als deze woorden gezongen worden. We vermoeden dat het een verwijzing is naar de regenboogvlag, anders is er in onze zorgvuldige, ruimdenkende opvoeding toch iets mis gegaan.
Hidde weet hoe het zit: “Nee Mam, Sieger zag een regenboogvlag!” Sieger knikt instemmend. Het is al even geleden dat ik de betekenis van de vlag aan beide kinderen uitlegde. Behalve over homo- en biseksualiteit, heb ik toen ook wel iets verteld over transgenders. Alleen was hij op dat moment te jong om het echt goed te begrijpen, dus verdween het onderwerp direct weer naar de achtergrond. Blijkbaar is er toch wat van het verhaal blijven hangen, want dat het met homoseksualiteit te maken heeft, is hem in elk geval wel duidelijk, zo blijkt.
Nog geen twee weken later komt de vlag weer in beeld: “Mag ik naar het Rainbow Café?” vraagt Sieger. Wij zijn als staff-members bij een internationaal scoutingkamp en voor de LHBT-scouts is er een speciaal samenzijn georganiseerd. Uiteraard is iedereen welkom, maar door zijn vraag vermoed ik dat hij zichzelf misschien ook tot deze categorie rekent. “Ben jij homo dan?” vraag ik met een knipoog. “Neeeeee! Maar wel transgender!” kaatst hij terug.
Ik leg hem uit dat transgender iets anders is dan genderdysforie, maar het maakt hem niets uit. We moeten en zullen die middag samen richting ‘Rainbow Café. Er zit een handjevol mensen buiten in een hoekje van het terras. Een regenboogvlag dient als tafelkleed en er is een vlaggenlijntje met regenboogvlaggen. We bestellen een drankje en Sieger kijkt om zich heen. Er zijn alleen (jong)volwassenen aanwezig. Als hij zijn drankje op heeft vraagt hij: “Mam mag ik op het gras spelen?” Het is blijkbaar toch niet zo interessant voor hem om hier te zijn. Wat wel indruk op hem maakt: het regenboogvlaggetje dat iedereen bij vertrek meekrijgt. Als we terugwandelen naar de tent loopt hij er vrolijk, trots bijna, mee te zwaaien. Vervolgens moet het vlaggetje ook duidelijk zichtbaar aan onze tent bevestigd worden.
Ineens voelt het alsof wij -naast de Scouting-community waar we ons al heel lang mee verbonden voelen- dankzij Sieger onderdeel van een heel andere wereldwijde community zijn geworden.
Geen reacties