Nacht 

Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van bijna zes maanden.

Het was zo’n nacht waarin ik halverwege besluit om dan maar op te geven. Laat het maar ochtend zijn, dan is dit voorbij. Zo’n nacht waarin ik voor de vijfde keer naar z’n slaapkamer loop, omdat ie wéér is gaan huilen. Zodra ik hem oppak, is hij stil. Ik wieg en ik wieg, ik sus oneindig veel. En elke keer is ie binnen minuten weer in slaap. Doodop. Maar toch elke keer weer na een klein uurtje wakker. Of nog sneller. 

Het zijn nachten waarop m’n gedachten alle kanten op gaan.

Het zijn nachten waarop m’n gedachten alle kanten op gaan. Over wat ik morgen allemaal moet doen en hoe gaar ik ga zijn. Over wat ik misschien die dag heb gedaan waardoor hij niet slaapt. Over hoe ik ‘m vast kan houden zodat ik wat minder als een quasimodo sta, met een zeurende rug als gevolg. Over of de flessenmaker misschien iets verkeerd heeft gedaan, waardoor z’n buik pijn doet. Over of hij het misschien te koud heeft, al voelt hij goed van temperatuur. Alles komt langs. En vooral ook een heftig verlangen naar m’n warme bed. 

Een van de lastigste dingen van het zorgen voor baby’s, vind ik dat constant terugkerende idee dat iets door mij komt. Ik heb iets niet gedaan of juist wel. Ik heb iets niet gesmeerd of te weinig. Ik had iets moeten doen, maar vergat het. Ik fluit mezelf vaak snel terug, het kan immers van alles zijn en het antwoord komt niet. Maar helemaal weg gaat dat stemmetje niet. 

Dan komt dat moment dat elke ouder haat.

Zo ook niet vannacht. De scenario’s blijven langskomen terwijl ik sussend door de pikdonkere kamer loop. En dan komt dat moment dat elke ouder haat, het terugleggen van een slapende baby. Ik denk even aan de TikToks van ouders die zich in allerlei rare houdingen wurmen om langzaam een bed uit te rollen of de baby los te laten. En dan ga ik ervoor. 

Ik laat ‘m rustig in z’n bedje zakken, z’n hoofd in m’n hand en z’n billen in m’n andere. Ik haal m’n handen langzaam weg en dan begint het hopen. Please please slaap, niet bewegen, blijf stil. Ik wacht eventjes, om te zien of ie wat doet. Langzaam loop ik naar z’n slaapkamerdeur, als dan toch het geluid klinkt. Het begint met een kreun, gevolgd door een huil die langzaam opbouwt. Shit. Ik pak ‘m weer op en plof neer in de schommelstoel, z’n hoofd op m’n schouder. En de routine begint weer opnieuw. Laat het maar snel ochtend worden.