2020. Het jaar dat we nooit meer gaan vergeten. We zaten niet allemaal in het zelfde schuitje maar wel in dezelfde storm. Wij sluiten het jaar af met elke dag een terugblik op dit jaar van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Als laatste in het rijtje kijkt Sanne terug naar een jaar dat ze heel goed begon.
Dit jaar geen reis naar Namibië, geen woonboulevards met Pasen en niet meer wekelijks naar m’n minnaar. Dat deed ik voorheen ook al niet, maar nu het écht niet meer mocht, vond ik het ineens jammer.
Het was maart, er was een lockdown en we zaten thuis. Allemaal. Er was stress, onrust, gebrek aan controle en vooruitzicht en ik vond het fantastisch. ‘Ik ga echt heel goed op deze hele situatie!’ riep ik enthousiast in de podcast die Elsbeth erover maakte. ‘Ik voel me als een vis in het water. Er komt zo veel op je af en het is chaotisch, maar zo werkt mijn hoofd altijd. Ik moet altijd nadenken over wat ik moet doen en prioriteiten stellen. Ik ben daarom een kei in improviseren, altijd in staat om op het laatste moment een plan te maken. Ik voel me echt heel goed!’
Het was ook zo. We hadden geen grote medische of financiële zorgen, dat scheelde natuurlijk. We maakten ’s ochtends een ‘naar-school-wandeling’, ik stond met een lepeltje in een kopje te tingelen als schoolbel, maakte dagritmekaarten en na het avondeten vergaderden we met het hele gezin en schreef ik alle dingen op die we leuk, raar, spannend of stom vonden.
Wat vind je raar of stom?
‘Dat ik niet naar school mag.’ – Lieve
‘Dat het coronavirus zegt dat we niet naar school mogen.’ – Pepijn
‘Dat ik niks voor mezelf heb.’ – Jeroen
‘Dat we de hele dag in huis zitten.’ – ik
Wat zijn je wensen?
‘Paardencakejes bakken.’ – Lieve
‘Dat we op het plein een hoge berg hadden en dat ik ervan af kan steppen.’ – Pepijn
‘Samen middageten.’ – Jeroen
‘Elke dag naar buiten.’ – ik
Wat wil je niet?
‘Ruzie om dingen die moeten.’ – ik
‘Vragen om filmpjes en snoepjes.’ – Jeroen
‘Dat er plantjes komen op de skatebaan.’ – Pepijn
‘Ik ben gewoon tevreden.’ – Lieve
Die hele positieve ik-kan-dit-allemaal-wat-is-het-leuk-vibe sloeg na twee weken om. Natuurlijk sloeg het om. Van een vis in het water werd ik een vis op het droge. Het water om me heen zakte weg en ik spartelde. Het aantal uren dat ik werkte verdubbelde, alles ging zwaar en moeizaam en datgene waar ik energie van krijg was verdwenen. Geen contact meer met mensen, geen grapjes maken, niks om naar uit te kijken. Ik heb zelfs zo’n twee weken op zolder geslapen omdat ik niet ’s nachts óók nog iemand om me heen wilde hebben.
Ik ontdekte het wandelen en dat je daarvoor niet altijd naar zee of een bos hoeft. In onze woonwijk woont ook een specht. En een gaai, merels, roodborstjes en koolmeesjes. En als ik een stukje verder loop kom ik zelfs zwanen en aalscholvers tegen. Dat ik sowieso nu die vogels ken, wie had dat ooit gedacht? Ik zag het verschil nog niet tussen een flamingo en een gier. Die heb ik ook nog niet gevonden, trouwens. Zitten vast lekker rustig in die woonboulevard.
In al die pieken en dalen vond ik mijn eigen veerkracht terug. Dat was na een burn-out en depressie een uitgerekt elastiekje geworden dat makkelijk brak, maar waar dit jaar ineens weer rek in bleek te zitten. Ik kon stilstaan, keuzes maken en in alle heftige tijden hoopvol blijven en vooruitkijken. Ik vind mijn baan de mooiste ter wereld, mijn gezin het liefste ter wereld en mijn familie en vrienden de leukste ter wereld. Ik verloor, maar ik won nog meer.
Geen reacties