Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Nerveus kijk ik naar mijn telefoon terwijl de toeter van de stoomboot over het water galmt. Hij komt, hij komt. Sterker nog: ik kan zijn rode mijter al zien deinen op de boot die dichterbij komt. Waar blijf je nou, schreeuw ik in mijn hoofd tegen mijn achtjarige zoon. Straks mist hij de intocht nog, zijn láátste intocht als gelovige. Ik tuur naar de menigte, op zoek naar een blauw pietenmutsje, maar het zijn er honderden. Net als mijn dochter luidkeels ‘Zie ginds komt de stoomboot’ in mijn oor brult, zie ik mijn man en zoon eraan komen. Op tijd.
Mijn keel wordt te dik om nog mee te zingen.
Mijn man en ik wisselen een blik. We weten het allebei: dit is niet zomaar een intocht, dit is een afscheid. Mijn keel wordt te dik om nog mee te zingen. Hoeveel van deze momenten heb ik nog, waarin hij zo vol overgave zwaait naar Sinterklaas? Zijn ogen glimmen, maar ik zie ook iets anders. Dat kleine vleugje twijfel, dat ene moment waarop je beseft: dit is het begin van het einde. Ik wil hem vasthouden, nog even in dit moment blijven, maar de tijd lijkt weer eens harder te gaan dan ooit.
Thuis, met warme chocolademelk en een berg pepernoten, kijken we naar de intocht op tv. Hij kijkt aandachtig, alsof hij antwoorden zoekt. ‘Dat is de echte Sinterklaas’, zegt hij opeens, terwijl hij nadenkend fronst. ‘Die van ons is een Leidse hulpsint. Toch?’ De radartjes draaien zichtbaar in zijn hoofd, en ik voel mijn hart een beetje samenknijpen. Dit is het begin. Of tenminste, een voorproefje.
Ik voel een gek soort opluchting.
Ik slik. ‘Dat is wel bijzonder, hè? Maar weet je, sommige dingen blijven magisch, ook als je niet alles precies snapt.’ Hij kijkt me aan, twijfelend, maar lijkt even tevreden met mijn antwoord. Ik glimlach naar hem en voel een gek soort opluchting. Misschien zelfs een beetje trots. Nog heel even mag hij geloven. En volgend jaar? Dan delen we samen het grote geheim en bewaken we de magie voor zijn zusje. Maar nu nog even niet. Nog heel even meedoen, nog heel even meegenieten. En daarna laat ik los, echt waar.
Geen reacties