Anke’s zoon Sieger noemde zichzelf tot voor kort een meisjes-jongen. Sinds de start op de middelbare school is dit veranderd in non-binair. Ze blogt onder andere over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.
“Wel gek toch, dat kinderen dan aan mij vragen wat mijn geslacht is? Dat is toch een rare vraag? Ze kunnen ook gewoon vragen, of ik geboren ben als jongen of als meisje?” vraagt Sieger aan me.
Ik ben niet helemaal fit en om die reden vroeg in bed gekropen. Maar met twee pubers betekent dat, dat ik eerder in bed lig dan de kinderen. Sieger komt mij gezelschap houden en ligt nu met zijn hoofd op het kussen van mijn man, mij vragend aan te kijken.
Het was al een tijdje niet meer echt aan de orde geweest in onze gesprekken, Siegers non-binair zijn. Maar op de vraag of hij nu helemaal gewend is, na ruim een half jaar in de brugklas, neemt het gesprek deze wending. Het blijkt dat hij regelmatig aangesproken wordt met de vraag of hij een jongen of een meisje is. Zomaar, als hij even ergens staat te wachten, of in de pauze, komen onbekende leerlingen -ook van hogere klassen- naar hem toe met een dergelijke vraag.
Ik moet heel vaak uitleggen wat non-binair is
“Nu nog steeds?” vraag ik verbaasd. “Hmmm ja, het is nu wel minder, de laatste keer was een paar weken geleden. In het begin van het schooljaar was het echt wel heel vaak! Maar ik vind het vooral raar dat ze vragen of ik een piemel heb. Dat vraag je toch niet zo?!” “En ik moet ook heel vaak uitleggen wat non-binair is, want heel veel kinderen weten dat gewoon niet.”
“Denk je dat het op een bepaald moment wel stopt, die vragen, of zal je dit soort vragen van vreemden blijven houden?” Ik stel de vraag meer omdat ik benieuwd ben in hoeverre hij zich hier bewust van is. In feite weet ik het antwoord al; dit zal zijn hele middelbareschooltijd door blijven gaan.
Hij maakt een golvende beweging met zijn hand
“Ik denk dat telkens aan het begin van het jaar het veel gaat gebeuren, als er veel nieuwe kinderen op school komen. En dan wordt het telkens langzaam minder, tot het volgende jaar begint. Zeg maar zo…,” Hij maakt een golvende beweging met zijn hand. “Ook echt dat je denkt…pfff, snappen mensen nou nog niet wat het is? Ik ben geen aapje in Artis!”
Ik knik, “ik ben bang dat dat er inderdaad nu eenmaal bij hoort. Het telkens weer uitleggen hoe het zit en werkt. Dat doen papa en ik ook als mensen aan ons vragen hoe het zit, en dat houdt niet op nadat je het een paar keer hebt uitgelegd. Steeds komen er weer nieuwe mensen op je pad, met dezelfde vragen. Misschien moet je dus wel je hele leven uitleg blijven geven.”
Sieger denkt even na en zegt dan: “Nou, dan is dat maar zo. Ik ben er klaar voor!”
Wie is Anke?
Anke is moeder van Hidde (2008), en Sieger (2011). Vanaf zijn vijfde voelde Sieger zich een ‘meisje-jongen’ en sinds hij naar de middelbare school gaat identificeert hij zich als non-binair. Over de uitdagingen en gekke situaties die het gezin met een kind met genderdysforie tegenkomt, blogt Anke voor ons. Anke heeft een eigen praktijk waarin zij ouders begeleidt, die te maken hebben met een kind met een pittig/temperamentvol karakter. Zij geeft onder andere het gratis webinar: “Stop de Trigger die je Boze Kind voor je is”. Kijk voor meer info of aanmelden op www.pentakelopvoedcoaching.nl/lezing-je-boze-kind-helpen
Geen reacties