Ik zal zó nooit worden. En als wel, waarschuwde ik iedereen om mij heen mij in te vriezen. Dat zei ik met de aanschaf van Frozen-onderbroeken. Waarna ik de grens al snel verlegde naar Frozen-hemden en een Frozen-pyjama. Waarna de grens naar een gekoesterde droom tot het bezitten van een Frozen-trui nog maar minimaal was. Ik zou nóóit Frozen-kleding kopen, nóóit. Maar ik deed het toch. Ik ben gezwicht voor de charmes van mijn dochter, en de bomvolle rekken in de winkels met Disney-artikelen waar je twee keuzes voor je kiezen krijgt, namelijk: kind huilt, schreeuwt, ligt stampend op de grond en trekt uiteindelijk de hele stellage omver. Of: gewoon iets kopen van Frozen. Kind blij, winkelpersoneel blij, mama weer een trede gedaald naar de ondergang.
De ondergang van de ik-zal-zó-nooit-worden-norm welteverstaan.
Drieëntwintig was ik, toen ik voor het eerst zwanger raakte. Ik zag het helemaal voor me, samen met mijn kinderen ooit naar Mysteryland te kunnen gaan. Mijn doel om een jonge, modieuze, fitte moeder te zijn en te blijven stond vast. Mij zou je nooit zien in een vormloze fleecetrui of in Crocs, of me betrappen op het breien van een wollen trui voor één van mijn koters. Tot op heden heb ik me aan die drie regels wel gehouden.
Echter kan ik nu, zes jaar later, concluderen dat niet alle doelen haalbaar blijken te zijn. De afgelopen jaren ben ik heel wat treden gedaald. Zo kook ik vaak ’s ochtends. En terwijl ik dat doe voel ik me een geweldige, vooruitdenkende moeder, maar tegelijk voel ik het woord degelijkheid op mijn voorhoofd verschijnen. Evenals mijn nieuwe auto, die lekker degelijk, ruim en donkergrijs is. Een cabrio was leuker geweest. Ik kijk elke ochtend het journaal met een bak koffie en was mijn haar op vaste haarwasdagen. We bakken koekjes, taartjes en allerhande andere zooi op woensdagmiddag. In onze giraffen-onesies. Een bezoekje aan de bibliotheek is mijn favoriete uitje met de kinderen geworden.
En nu, nu zit mijn jongste sinds kort ook op school. Iedere dag. De héle dag. En ik verveel me. Ik besluit Koffietijd en de Bold and the beautiful te kijken, want ik moet toch een beetje in mijn rol blijven hè.
Nee. Ik zal zó nooit worden, zei ik.
Geen reacties