Moederlijf

Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Met een klap sla ik de Gorgels dicht als teken dat mijn oudste nu echt moet gaan slapen. Normaal gesproken pakt hij het boek van me aan en zet het op zijn nachtkastje. Dit keer niet, er komt geen beweging in zijn lijf. “Jouw buik is zo lekker zacht mama,” zegt hij terwijl zijn hoofd op mijn buik blijft liggen. “Dit is een lekkerder kussen, eigenlijk moet je de hele nacht zo blijven liggen.” Even later sta ik met dezelfde buik voor de spiegel, ik knijp erin, draai een kwartslag en slaak een diepe zucht. Waarom ben ik niet net zo blij met die buik als Willem?

Ik ben fitter dan ooit, ik manoeuvreer mezelf zeker zes uur per week in allerlei pilateshoudingen en fiets en sjouw me een ongeluk met de kinderen. Toch lijken mijn billen maar niet te slinken, zie ik nog altijd sinaasappels op mijn bovenbenen en zwaait er gezellig een extra vellletje mee als ik gedag zeg bij het kinderdagverblijf. Hoeveel koolhydraten en liters alcohol ik ook laat staan, een strak lijf lijkt verder weg dan ooit.

Bij mij is er van alles gefloept

Jaloersmakend vind ik de vriendinnen en influencers die na het baren van een kind of drie gewoon weer terugfloepen naar maatje 36. Bij mij is er na twee bevallingen van alles gefloept, maar niet naar binnen. En mijn voeten ging ook nog eens maat 41 naar 43.

Ik zou het zo graag willen; dat lijf omarmen dat mij al 40 jaar de wereld rondzeult en waar twee kerngezonde kinderen uit geperst zijn. Maar hoewel ik aan ieder ander lijf iets moois zie, zie ik aan mijn eigen lijf alleen maar foutjes en vetjes. Body positivity? Het is in mijn eigen hoofd ver te zoeken. Ik ben in mijn puberteit zo gebrainwashed door de junkielook dat ik als volwassen vrouw nog steeds in mijn hoofd heb dat maatje 36 het ideaalbeeld is.

Ik ben er klaar mee

Het is genoeg, ik ben er klaar mee. De tweede helft van mijn leven moet het vergrootglas op iets anders dan mijn cellulitis. Het wordt zaterdag 700 graden, ik trek wél die shorts aan. Want het laatste wat ik wil, is dat mijn kinderen gebrainwashed worden door onhaalbare ‘ideaalbeelden’ die hen hun leven lang kunnen achtervolgen. Trots aai ik over mijn buik, als ik goed kijk, zie ik zelfs een beetje buikspier onder dat heerlijk zachte velletje!