Het is maandagochtend elf uur. Míjn werkdag op kantoor, dus Joost haalt Benja vanmiddag uit school. En hij vangt de loodgieter op die om drie uur voor de deur staat. M’n telefoon gaat. “Met Rob, de loodgieter. Er is wat werk uitgevallen, dus ik ben er al om half twaalf.” “Uhh, ok,” hakkel ik. “Als dat niet uitkomt is het ook prima, maar mijn eerstvolgende nieuwe mogelijkheid om langs te komen is eind volgende week,” voegt hij eraan toe. Met de lekkage waar we héél graag vanaf willen in m’n achterhoofd, bel ik Joost om hem te vragen, of beter gezegd te smeken, of hij naar huis kan gaan. Hij neemt niet op. Ik app hem. Vier, acht, dertien keer. Of hij half twaalf gaat redden. Er verschijnen geen blauwe vinkjes.
In de auto naar huis borrel ik als de fles spa rood die afgelopen weekend ontplofte. Ik wil schreeuwen dat het vandaag MIJN WERKDAG is. Dat drie uur NIET HALF TWAALF BETEKENT. En dat ik echt veel belangrijkere dingen te doen heb DAN VOOR DE LOODGIETER OP EN NEER NAAR HUIS TE RIJDEN. Maar ik zwijg. Want ik weet heus wel dat het niet aan de loodgieter ligt.
Vorig weekend kwamen de oom en tante van Joost langs. We hadden het over het verschil in flexibiliteit tussen mensen mét en mensen zonder kinderen. “Ik kom uit een groot gezin,” vertelde zijn oom. “Sommigen van hen zijn vader of moeder, anderen zijn kindloos. Aan de manier waarop we samen afspraken inplannen of verzetten, weet je direct of er een met of zonder kroost reageert. Elke vader en moeder weet wat flexibel zijn inhoudt.” Ik vraag me af of die conclusie ook geldt voor ouders zoals ik, met maar één kind. Want het is mij sinds de geboorte van Benja nog niet gelukt om van een soort staalconstructie in elastiek te veranderen.
Ik bloei al m’n hele leven op van planningen en to-do-lijstjes. Opmerkingen als ‘we zien wel hoe het loopt’ veroorzaken ademnood. Ik weet graag precies wie, wat, waar en wanneer. Niet omdat het leven daar per se leuker van wordt – onverwachte uitspattingen geven een dag vaak glans – maar omdat de wereld me anders zo overweldigt. Overzicht geeft me houvast, en zoeken we daar in deze tijd niet allemaal naar?
Blijkbaar is dit niet voor iedereen dé manier. “Zo, dan ga ik nu door naar Roermond, het wordt een latertje vandaag,” zegt de loodgieter als hij weer vertrekt. “Eigenlijk stond Bunnik op de planning en zou ik op tijd thuis zijn, maar de dag loopt wat anders.” Hij trekt z’n schouders op en glimlacht.
Ik weet zeker dat hij een heel elftal aan kinderen thuis heeft zitten.
1 Reactie
Oooh PRECIES! Nou, ik heb er 3.. Hier is het me ook nog niet gelukt. Het lastige is wel dat ik een man heb die graag zo denkt 😩
Veel vrienden die ‘kijken wel hoe de dag loopt..’ en dus uiteindelijk geen ruimte hebben voor een bezoekje of wat dan ook.
Ik ‘bevries’ vaak bij zulke situaties. Je bent iig niet alleen 🤷🏼♀️😉