Lees

Kind van de klok

‘Quin, eet je yoghurt eens op.’
‘Quin, je moet nog je tandenpoetsen!’
‘Quin, let je op de tijd?’
‘Quin, we moeten zo weg, hè?’
‘Wil je nog gel in je haar?’
‘Pak je jas maar vast.’
‘Quin, wat ben je nou nog aan het doen? Ik sta al vijf minuten te wachten.’

Soms heb je van die momenten dat je jezelf van een afstandje bekijkt en dat dat beeld je helemaal niet bevalt. Dit was zo’n moment. Of dit waren van die momenten: ik vond mezelf helemaal geen leuke moeder ’s ochtends en we hadden vaak al drie keer bonje voordat de schoolbel nog moest gaan.

Ik heb het echt geprobeerd. Er wat minder bovenop te zitten.
Kijken wat er gebeurt als ik dus níet de hele tijd op zijn nek zit.

Ik nam de proef op de som. En wat blijkt: als ik niets zeg, gebeurt er ook echt niets. Op dag 1 niet, op dag 2 niet, en nee, zelfs op dag 5 niet. Ja, er wordt naar buiten gestaard, dat wel.

In een verwoede poging Quin toch in beweging te krijgen en zelf niet oververhit te raken, heb ik een tijdschema voor Quin gemaakt, een soort planbord, net als op school. Waarop duidelijk staat vermeld op welk tijdstip er wat gedaan moet worden. Nadat ik het hem heb uitgelegd, zet ik een bakje yoghurt voor zijn neus met een glas water. Voor mezelf zet ik een kopje koffie. Iets waar ik voorheen nooit tijd voor had.

Zora zit in haar stoel een boterham met pindakaas te eten en ik weet van de weeromstuit niet wat ik met mijn tijd moet doen. Dus loop ik de badkamer in om mijn haar te fatsoeneren en mascara op te doen. Ik heb mijn lippen nog net niet gestift, maar ik zie er maar wat fris en fruitig uit deze morgen. En dat allemaal zonder een onvertogen woord.

Quin kennende houdt hij de tijd nauwlettend in de gaten. Om de dertig seconden controleert hij hoe laat het is. Dat geeft hem gek genoeg rust; wéten hoe laat het is. En als ik bijna automatisch zeg: ‘Quin, volgens mij is het tijd om te tandenpoetsen!’ word ik streng toegesproken. Want 7.58 uur is echt nog lang geen 8.00 uur.
Om exact 8.00 uur springt hij van de bank om te gaan tandenpoetsen. Om 8.10 staat hij op om zijn schoenen aan te trekken en om 8.15 staat hij klaar met zijn jas. Ik val bijna van de bank van verbazing. Ik moet mijn schoenen nog aantrekken en kan ineens mijn sleutels nergens vinden.

‘Gaan we nog, mam? Ik sta al vijf minuten op je te wachten!’

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Sylvia 21 november 2017 at 23:54

    Heb je een voorbeeld van een schema?
    Wie weet werkt het hier ook wel!
    Snap precies hoe je je voelt.

  • Laat je reactie achter