Lees

In de mailbox: balanceren op het prikkelkoord

Soms krijg ik een mail die ik graag met jullie deel in de rubriek in de mailbox. Deze keer een blog van Denise, moeder Eloy (van twee), met wie ze naar het museum ging.

“Laten we nog heel eventjes langs het winkeltje gaan,” zeg ik tegen mijn tweejarige met wie ik vandaag het Spoorwegmuseum bezoek. Want hoe leuk is het als we zijn eerste keer naar het museum kunnen herinneren met een speelgoedtrein.

We hadden een lang weekend vrij. Vier hele dagen niks. We besloten met zijn drietjes thuis te blijven voor wat rust. Maar na drie dagen in en rond het huis kreeg ik het op m’n heupen. Ik mag dan wel lekker gaan op rust en regelmaat, ik heb ook zo mijn prikkels nodig.

En nu staan we in de museumwinkel, nadat we de afgelopen anderhalf uur van trein naar trein gehopt zijn. Eloy sleepte me overal heen. Trap op, trap af, trein in, trein uit. We klommen en klauterden ons een weg door het museum dat steeds drukker werd. Omdat we allebei van het hoogsensitieve soort zijn had ik van tevoren een strak plan bedacht; anderhalf uur zou goed zijn. Zodat we niet uit enthousiasme over onze grenzen zouden gaan. En daarna zouden we wat eten en dan relaxt vertrekken.

Maar dan verschijnt die rottige lolly ook daar in beeld

So far, so good. Tevreden met de ochtend, lopen we het winkeltje in. Eloy’s oog valt op een grote ronde gekleurde lolly. No way, denk ik en probeer hem af te leiden door naar het speelgoed te lopen. Hij sputtert wat tegen, maar het lijkt te lukken. “Kijk eens hoe leuk dit treintje is,” hoor ik mezelf iets te enthousiast zeggen, terwijl ik het brio-treintje uit de verpakking haal. Maar dan verschijnt die rottige lolly ook daar in beeld.

Dat is een prikkel te veel deze ochtend. Eloy begint te huilen. Heel erg hard te huilen, lange uithalen en gesnotter hard. Hij moet en zal een lolly. En ik moet met hem mee. Met mijn rugzak op mijn rug en handtas in mijn hand prop ik het treintje terug in het doosje. Hoezo pas het nou niet meer?! Het zweet breekt me. Wat zullen die dames achter de kassa wel niet denken? Met elke seconde dat ik daar langer sta krijg ik het warmer en voel ik mijn lontje korter worden. Niet alleen de peuter heeft een prikkel te veel gekregen.

Uitbesteden wat je uitbesteden kan, val ik terug op mijn eigen mantra. En ik zoek om me heen of ik die rottige trein mét doos aan de kassières kan geven. Uit je hoofd, in je lijf, roep ik mezelf tot de orde. Focussen op het hier en nu, en ik ga naar mijn ademhaling: dieper in- en uitademen. Luister naar je behoefte: het enige wat ik nu wil is weg uit deze drukte.

Eén voor één doorloop ik mijn eigen stappen en binnen vijf minuten staan we buiten. Het kind heeft er ondertussen vrede mee dat hij thuis een lolly krijgt en het is gelukt om allebei nog wat energie over te hebben. “Ik vond het leuk om naar het ‘muzeeem’ te gaan,” zegt hij terwijl hij mijn hand pakt. “Nou, dat hebben we toch goed gedaan,” zeg ik tegen hem. We leren het wel. Dat balanceren op het prikkelkoord.

Wie is Denise?

Denise moeder van Eloy, liefhebber van eten, natuur, reizen en esthetiek. Ze is net als haar man en zoontje hoogsensitief en dan ook nog een hoogsensitief iemand die ook wel ‘High Sensation Seeker’ wordt genoemd: wel altijd prikkels zoeken en nodig hebben, maar ook oppassen dat je niet overladen wordt. Denise heeft een eigen praktijk voor HSP coaching met locaties in Amsterdam en Utrecht, waar ze zich, naast algemene life coaching, specialiseren in hoogsensitiviteit (overprikkeling, onderprikkeling, you name it!).

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter