Misverstand

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Weet je wat er met onze kat gebeurd is?’ Mijn dochter kijkt met grote ogen naar onze buurjongen die zijn schouders ophaalt. Hij weet het niet. ‘Die is helemaal doodgemaakt’, gaat mijn meisje triomfantelijk verder. Ik zie hoe Max even schrikt en kom snel tussenbeide. ‘Loulou is inderdaad dood, ze was al oud en heel erg ziek’, leg ik rustig uit, ‘en ze heeft een spuitje gekregen bij de dierenarts waardoor ze heel rustig gestorven is.’

Terwijl ik het hardop zeg, probeer ik het brok in mijn keel weg te slikken. Dat gaat maar moeilijk. Ondertussen laat Guusje een potje zien waar een plukje haar van onze kat in zit. Op de vraag waar de kat nu dan is, antwoordt mijn kleuter op een manier waarop alleen kleuters dat kunnen. ‘In de koelkast bij de dierenarts, morgen wordt ze verbrandt, toch mama?’

De dood van het beestje valt me zwaar

Ik knik en leg voor de zoveelste keer die dag stap voor stap uit wat er met onze lieve Loulou gebeurd is, waar ze nu is, hoe rustig ze in mijn armen is ingeslapen en wat een crematie is. ‘En als onze andere kat ook dood en verbrand is, mogen Willem en ik nieuwe katten uit het asiel!’ Tot nu toe lijkt Guus het minst last te hebben van het overlijden van ons poezenbeest en wil ze vooral de praktische informatie weten.

Tegelijkertijd valt de dood van het beestje mij zwaar. Nog voordat ik ooit moeder was, of überhaupt mijn leven deelde met een ander mens, was Loulou al bij mij. Ze sliep bij me in bed, kletste tegen me als ik thuiskwam en zag vele vriendjes komen en gaan. Ze week nooit veel centimeters van mijn zijde en keek met lede ogen toe hoe Ted en mijn twee kinderen niet vertrokken, maar voor altijd bleven op haar territorium.

‘Huil je nu alweer om die kat?’, vraagt mijn dochter lomp als ik haar die avond naar bed breng. Ik veeg mijn tranen weg met mijn mouw en knik. ‘Ik mis haar gewoon heel erg, ze was toch een beetje mijn eerste kindje.’ Tijdens het voorlezen kruipt ze steeds dichter tegen me aan als ik opeens merk dat haar schouders schokken.

Met lange uithalen barst haar verdriet los. ‘Ik vind het zo erg dat je kindje dood is mama, ik ga het morgen meteen aan de juf vertellen!’ Door mijn tranen heen schiet ik in de lach. Ik geloof dat ik nog even een en ander uit moet leggen…