“Hij vindt het lastig als iets anders gaat dan normaal,” zeg ik met een glimlach. Ik doe hard mijn best begrip te creëren voor de brulbui van mijn zoon bij mijn teamgenoot uit het team des moeders. Mijn kleuter wil geen kiwi mee naar school. Maar bij gebrek aan appels was een kiwi de enige optie. Hij raakt er verdrietig van en vindt het moeilijk zich flexibel op te stellen op het fruitvlak. En ik, ik probeer op te komen voor mijn iets minder flexibele kleuter door het uitspreken van die bovenstaande zin.
Maar de kiwi wordt geen appel. De appels blijven op. En het begrip voor zijn overdreven reactie blijft, net als de appels, weg. De enige die op dat moment lijkt te begrijpen dat verandering soms heel lastig is, ben ik.
Die avond zoek ik rond een uurtje of elf mijn bed op. Ik voel me moe, heb die dag nog tig volgende veranderingen tot een goed einde gebracht. Met een alternatief voor de nieuwe blouse van de kleuter, het kopen van appels en het neerzetten van verse bloemen op tafel die ik kocht sámen met de kleuter, zodat de verandering van boeket voor hem te volgen was.
Het heeft me voor vandaag al mijn energie gekost. En dat geeft niet. Wanneer je je in het team des moeders bevindt, geef je met liefde je energie af aan de wezens die jou je plek in dat team hebben gegeven.
Ik trek mijn nieuwe joggingbroek aan in bed. Hij zit niet lekker, het labeltje prikt op mijn huid. Uit mijn kast pak ik mijn oude joggingbroek en trek hem aan. Ja, dat zit beter. Mijn gedachten dwalen af naar de maandag die er aan zit te komen, de dag waarop ik begin aan mijn nieuwe baan. Mijn werktijden veranderen en ik pieker over de dagen van de week, wanneer ik samen met mijn koters kan eten en wanneer ze bij oma moeten eten. Boodschappen doen op maandag, zoals ik al jaren doe, is vanaf nu niet meer praktisch. Dat moet veranderen. Mijn gedachten slaan op hol en ik voel een traan over mijn wang rollen.
Er is niemand die voor me opkomt. Maar goed, er is ook niemand waarbij ik begrip moet kweken voor deze traan. Behalve bij mezelf. Ik denk aan de woorden die ik eerder vandaag uitsprak en veeg de traan van mijn gezicht. Verandering is voor iedereen lastig.
Geen reacties