‘Laat mij maar de vader zijn,’ schreef ik in één van mijn eerste blogs, toen ik zwanger was van Keet. Ik zat aan de rand van een Italiaans zwembad en zag vaders lachen en dollen met hun kinderen, terwijl de moeders zich druk maakten en veel ‘nee’ zeiden. Nu zijn we jaren verder. Ik werd niet de vader. Ik liep in alle valkuilen van het moederschap en klom er weer uit. Nog wat jaren later richtte ik de Club van relaxte moeders op. En kwam weer tot de conclusie dat we veel van vaders kunnen leren. Want lieve vaders, wij moeders doen soms misschien wel of we dat ouderschap ‘ownen’, maar we kunnen heel wat van jullie leren.
Een rondje langs de velden op Insta en Twitter bevestigt dat jullie zoveel relaxter zijn dan wij. Jullie kunnen veel beter loslaten, ze laten proberen, laten sukkelen. Dankzij jouw “laat hem, het komt wel goed” zijn onze kinderen veel zelfstandiger. Je hebt niet alleen vertrouwen in ze, je geeft het ze ook.
Misschien zuchten wij per ongeluk wel eens als jij je na een lange werkdag nog even afsluit van de werkelijkheid en je verliest in een domme game. Misschien ben ik wel eens geïrriteerd als jij de krant zit te lezen terwijl je nageslacht van alles wil en het huis ontploft is. Maar wat maakt het eigenlijk ook uit dat de was niet gevouwen in de kast ligt, je kunt het toch ook prima uit de wasmand pakken? En die koters van ons blijken zich ook prima te redden als je ze even in hun sop gaar laat koken. Maar ondertussen ‘moet’ ik dan van alles, terwijl even opladen misschien veel slimmer zou zijn.
Mag ik misschien een beetje van jouw geduld?
Ik wou dat ik wat meer van jouw go with the flow had en minder hechtte aan mijn plan. En mag ik misschien een beetje van jouw geduld? Jij kunt de rust bewaren als de rest in huis uit z’n plaat gaat. Niet dat je alles laat gebeuren, ze weten dondersgoed wanneer je boos bent. Daarvoor hoef jij niet uit je stekker te gaan. Ja, had ik maar wat van jouw geduld. Voor ellenlang spelen in iemand anders’ fantasiewereld. Voor dingen uitleggen en ze betrekken in de dingen die jij aan het doen bent. Terwijl ik maar druk ben (of doe…) en geen benul heb hoe ik dat zou moeten combineren.
Stoeien, met ze gooien in het zwembad, samen fietsen, op de trampoline, timmeren, bommetjes maken. Samen dingen ondernemen, zonder de hele tijd ‘pas op’ te roepen, want jij bent niet zo bezorgd en weet dat het wel goed komt. En hoezo kan jij die kinderen altijd zo snel in bed krijgen? Bij mij duurt dat vaak uren?!
Vandaag op deze vaderdag willen wij moeders jullie bedanken. Bedankt dat je de eigenaardigheden die ze van mij hebben gekregen niet ziet als iets negatiefs, maar als iets leuks en eigens. Bedankt dat je de dingen met humor aanpakt en ons laat lachen. Bedankt dat je het op jouw manier doet en niet op de mijne. Bedankt dat jij de vader bent, zodat ik gewoon de moeder kan zijn.
Geen reacties