Frauke is (ondanks haar Hollandse naam) een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin dit jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (11) en Tristan (10) hun vader na een jarenlange ziekte. In korte blogs schetst Frauke voor ons wat het verlies van een partner en vader doet met een jong gezin. Ze schildert momentopnames, zowel mooie momenten, maar ook verdrietige.
‘En dan zetten we de urne op tafel, en dan geven we de cadeautjes bij het ontbijt, alles erop en eraan mama,’ zegt Tristan vol overtuiging.
Elise en ik kijken naar elkaar.
‘Tristan, we gaan die urne toch niet op tafel zetten,’ zegt Elise, en ik ben blij dat zij het zegt. ‘Moet er dan ook een kopje koffie bij?’ En dan schaterlachen we met drie. Maar de hamvraag blijft evenwel triest: hoe vier je vaderdag zonder vader?
Dus knutselden ze dapper mee met de klasgenootjes
Op school stelden de beide juffen de vraag of ze graag voor papa een cadeautje maakten, of toch liever iets anders ondernamen? Maar zoals steeds lopen Elise en Tristan het liefst in de pas, en kleuren ze niet buiten de lijntjes. En dus knutselden ze dapper mee met de klasgenootjes.
Met een klein hartje zit ik op vaderdag met hen aan de ontbijttafel. Het ontbijt met alles erop en eraan heb ik behouden. De urne bleef evenwel op zijn plaats.
Een voor een en met de nodige plechtstatigheid, pakken Elise en Tristan hun eigen cadeautjes uit en leggen uit wat ze maakten voor papa. De boodschappen van liefde voor ‘papa d’amour’ zijn zo gemeend, maar het rietje voor de apéro en het glas gevuld met snoepjes zal hij nooit gebruiken. We plaatsen het allemaal op de kast naast zijn foto en vallen dan de koffiekoeken aan.
Een dag later zie ik dat de snoepjes in het glas stilletjes verdwijnen. Ze eten ze ongegeneerd lekker zelf op.
Geen reacties