Lekker verantwoord

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Wat eet jij?’ Ik vlieg bijna tegen het plafond van schrik als mijn dochter opeens als een stokstaartje achter de bank opduikt. ‘Niks, hoezo?’, antwoord ik terwijl ik het paaseitje zo subtiel mogelijk met mijn tong in mijn wang verstop. ‘Jij hebt iets in je mond! Ik ruik chocola!’ De kleine detective kijkt me triomfantelijk aan en ik kan mijn lach amper inhouden als ze in mijn hamsterwang prikt.

Het tijdperk dat ik ongegeneerd een reep Tony’s naar binnen kon werken terwijl ik mijn onnozele dreumes een wortel gaf, is helaas voorbij. Willem was nog maar net een jaar oud toen hij de zoutloze suikervrije linksgedraaide biologische maisstick als een volleerd volleyballer uit mijn handen mepte en over tafel richting de mini muffins dook. En ook de truc om te doen alsof yoghurt ijs is, heeft slechts 1 zomer standgehouden.

Ik word doodongelukkig van een appel als tussendoortje

Ik heb het wel gedacht hoor, dat ik mijn kinderen zo kleurstof- en suikervrij mogelijk zou opvoeden. Want hé, dat is nu eenmaal je plicht als verantwoordelijke millennial ouder. Ware het niet dat ikzelf eigenlijk doodongelukkig word van een appel of een handje ongebrande amandelen als tussendoortje.

Bloedchagrijnig word ik dan ook als ik aankom op een verjaardag en geschrapte worteltjes op tafel zie staan in plaats van een bak nacho’s. Dat zijn toch geen snacks? Geef me taart, borrelnoten, blokken kaas of desnoods zo’n fabriekscake, maar kom alsjeblieft niet aanzetten met een ‘snoep’tomaatje, want die druk ik het liefst kapot in de muur.

Eentje maar, ander krijg je buikpijn

Dus nee, ik kijk er niet van op dat mijn kinderen een neus hebben voor “lekker” (en ongezond), het zijn immers mijn kinderen. En nee, de suiker klotst hier niet tegen de plinten en we eten ons niet tonnetje rond aan chips. Sterker nog; we halen het juist zo min mogelijk in huis, zodat we die bewuste keuzes wel moeten maken als we trek hebben.

Behalve soms. Als er zo’n zakje paaseitjes naar me ligt te lachen vanuit het schap bijvoorbeeld, precies op het moment dat mijn nieuwe cyclus is aangebroken. Dan is het net als een kind dat van zijn fiets valt; die laat je ook niet liggen. ‘Eentje mag je er’, zeg ik tegen mijn dochter, ‘anders krijg je buikpijn’, lieg ik er achteraan. En de rest eet mama vanavond op, maar dat zeg ik er niet bij.