Cool

Michelle is moeder van Amber (7) en Nova (2) en is getrouwd met Marcel.

‘Wat zit je nou te mokken?’ vraag ik aan onze 7-jarige dochter tijdens het aankleden.
‘Ik vind dit vest helemaal niet leuk,’ zegt Amber met een gezicht op onweer.
‘Hoe kan dat nou, je hebt ‘m zelf uitgekozen laatst!’
‘Ja maar nu vind ik ‘m niet meer leuk.’

Ik snap hier helemaal niets van en vind het roze vest juist superleuk en het staat haar fantastisch. Eigenlijk heb ik hier ook helemaal geen tijd voor nu, zo’n tien minuten voordat ze in de klas moet zitten.
‘Wat is er niet goed aan dan?’ vraag ik ongeduldig.
‘Hij is niet cool,’ zegt ze beteuterd.

Ah, nu snap ik het. Ik voeg snel wat gekleurde hairextensions, haar coole nieuwe scrunchie en wat bemoedigende woorden aan het geheel toe.
‘Nou okee dan,’ zegt ze als ze richting school gaat.

Over cool zijn maakt ze geen grappen

Wat een opluchting, want over cool zijn maakt ze geen grappen. Ze neemt het bloedserieus en wil niet afgaan bij haar, eveneens zeer coole, vriendinnen. Ik hoor ze wel eens kletsen over andere meiden van school: ‘Fenna denkt dat ze cool is’ en ‘Isa wil echt cool zijn.’ En zwiepen dan met hun hand achteloos een lok haar over hun schouder. Het zou zo een scène uit een Nederlandse versie van Mean Girls kunnen zijn.
Volgens die meiden moet je dus cool zijn, maar het niet wíllen zijn, want dat is absoluut niet cool.

Inmiddels weet ik ook steeds beter hoe ‘cool’ er tegenwoordig uitziet. Volgens Amber is dat: zwarte kleding, gekleurd haar én make up. ‘Net als ik vroeger,’ had ik vertederd gezegd. Vertedering die beantwoord werd met een opgetrokken wenkbrauw.

Maar ik omarm het thema en help haar om alles een cool filter te geven. Zo was haar kinderfeestje een coole meiden-feest, voorzien van neonkleuren en discolichten. Iets wat deze coole moeder met de uiterste zorg in elkaar had gezet, maar wel nadat het de ballotagecommissie in de persoon van Amber had gepasseerd. Het mocht natuurlijk niet de schijn hebben dat we ons best hadden gedaan. Ik als ruimdenkende en zelfverzekerde moeder, die al lichtjaren van dergelijke fases verwijderd is, snap dat natuurlijk volkomen.

Later die dag, na schooltijd, loop ik met haar door de stad, op zoek naar een zwart truitje voor onder het roze vest. Ik geniet van deze momenten en voel me onoverwinnelijk zo met mijn grote meid… cool zelfs.
‘Mama,’ zegt ze plotseling terwijl ze me onderzoekend aankijkt.
‘Ja schat,’ antwoord ik met een gelukzalige glimlach.
Ze komt iets dichterbij op een manier alsof ze me een staatsgeheim wil toevertrouwen, en fluistert dan ‘jij wil echt cool zijn.’

Auw.