Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Daniëlle terug op het jaar.
Boven mijn hoofd hangt een vlaggenlijn. In het midden bungelen een roze folie ballon in de vorm van een vijf, een aap in de vorm van een acht en twee cijfers die samen het getal tien maken. Het is weer gelukt: de kinderen zijn deze decembermaand een jaartje ouder geworden. En ik kan oprecht zeggen dat ik enorm trots op ze ben. En op mezelf.
Afgelopen jaar hebben mijn kinderen me weer flink gespiegeld in gedrag. ‘Waarom doe je wat je doet?’ vind ik altijd een interessante vraag die ik graag met anderen bespreek, maar als het over mijzelf gaat dan is het ineens super confronterend. Maar met kinderen kom je er niet onderuit.
Er was genoeg te spiegelen dit jaar.
En er was genoeg te spiegelen dit jaar. Het jaar startte met een hoop verdriet en een rouwbrein door het overlijden van mijn halfbroer en oma. Met als gevolg een zeer kort lontje naar mijn gezinsleden. Het verlies van mijn halfbroer raakte het verlies van mijn biologische vader. Het markeerde de door generaties doorgegeven alcoholverslaving in onze familie en dat maakte me verdrietig. Er kwamen familiedynamieken en patronen boven tafel die mijn energie opslurpten en tegelijk mijn aandacht nodig hadden. Mijn hersenpan veranderde in pudding, ik deed bewust rustiger aan en zette mijn zzp-activiteiten op een lager pitje.
Ik was meer thuis. Minder bezig. Minder druk. Ik speelde meer spelletjes met de kinderen, las meer boeken, wandelde veel en we gingen vaker samen op pad. Iets dat na het eerste intense half jaar nodig en goed was voor ons allemaal.
Ondanks de relatieve rust belandde ik vlak voor de zomervakantie op de spoedeisende hulp met een vermeende hersenvliesontsteking. Gelukkig was dat het niet. Na een paar uur mocht ik weer naar huis, inclusief een nieuwe opdracht: het virus dat op mijn hoofd was geslagen uitzieken, en mijn lijf beter leren voelen. Want ik bleek meester te zijn in signalen van mijn lichaam negeren en zo dus een virus naar standje erg te helpen. Het herstel duurde zes weken en ik ging in gesprek met een psycholoog. Ik leerde mezelf beter kennen, mijn grenzen beter aanvoelen, mijn kinderen beter aanvoelen en ik leerde nog beter voor mezelf zorgen. En daardoor ook beter voor mijn kinderen zorgen, doordat ik mezelf én hun reactie op mij beter begrijp.
Ik heb echt het idee dat ik nu de moeder ben die ik wil zijn.
Voor mij was 2023 echt een jaar van leren en loslaten, wat goed uitgepakt heeft. Ik zei het laatst nog tegen een vriendin: ‘Ik heb echt het idee dat ik nu de moeder ben die ik wil zijn. Met oog voor wat er in mij leeft en speelt, en met zicht op wat voor mijn man en kinderen belangrijk is.’ Ben ik perfect? Zeker niet. Zijn mijn kinderen perfect? Oh nee, ook niet. We leren nog steeds lekker door. Maar het is gewoon goed zoals het is. Wij zijn gewoon goed zoals we zijn.
Ik kijk nog eens naar de vlaggenlijn die zachtjes heen en weer wappert. De kinderen zijn alweer een jaartje ouder. Ik ben in één jaar een paar jaar wijzer geworden. Maar vooral ben ik meer dan gelukkig. Saai eigenlijk, hè?
Geen reacties