‘Wat ben jij soms irritant, zeg!’
Het is eruit voor ik er erg in heb. Heb ik dat net écht gezegd?
Toen Rudolf en ik nog geen kinderen hadden, waren we het over één ding eens: onze kinderen moesten zich altijd veilig en geliefd voelen. Ik weet ook wel dat dat niet altijd haalbaar is, maar de intentie wás er. Dat is ook een van de redenen dat ik bij Kindertelefoon ging werken en nu als anti-pestcoördinator aan de slag ga. Zo veel kinderen die zich niet veilig en geliefd voelen, daarin was en is nog altijd veel werk te verrichten.
En nu zei ik dit zo maar ineens tegen mijn bloedeigen kind. Mijn stoere zoon die het soms nog zo lastig vindt dat er nu nog een meisje is die aandacht vraagt. Ik probeer hem uit te leggen dat ik af en toe met Zora bezig ben en als ze slaapt weer leuke dingen met hem kan doen. ‘Jahaa, dat heb je al gezegd, mam’. Maar waarom doet hij dan altijd net die dingen die niet mogen? Net te hard met het wippertje wippen? Met zijn voeten tegen haar hoofd prikken? Schreeuwen als ze bijna in slaapt valt? Een speen in haar mond stoppen als ze niet wilt?
Ik schaam me dood. Hoe moet hij nou weten hoe je met een baby van vier maanden moet omgaan? Maar wat ik ook uitleg over voorzichtig doen, rustig zijn en zachtjes spelen: hij kijkt me meestal zó meewarig aan dat ik het al snel opgeef. Het is soms net of hij een sensor mist.
Ik probeer het goed te maken door te zeggen dat ik dat natuurlijk nooit had mogen zeggen. Maar Quin lijkt niet heel erg onder de indruk van het gebeurde. Ik pruttel en piep nog wat door, maar dat is meer tegen mezelf, geloof ik, dan tegen hem. ‘Natuurlijk ben je niet irritant, je bent juist superlief! Ik ben soms ook gewoon heel moe en dan word ik wat sneller boos, snap je dat? Quin? Dat heb jij ook wel eens? Toch?’
Als het ’s avonds bijna bedtijd is en hij toch nog even een spelletje Subway Surfers wil spelen op zijn tablet zeg ik streng: ‘Ja, maar tien minuutjes, hè? En geen seconde langer! Want je moet ook nog douchen, je tanden poetsen, en je kleren uitzoeken voor morgen. En als je daarmee klaar bent….’
‘Jahaa.’ En dan krijg ik het voor mijn voeten. ‘Wat ben jij soms irritant, zeg, mama!’
En gelijk heeft-ie.
2 Reacties
Herkenbaar… ik krijg dat soort dingen ook altijd dubbel en dwars terug van mijn dochter
Uhh- ken je het verschil tussen kritiek op gedrag en op het persoon? Begin daar eens mee. Je kunt prima zeggen: wat doe je irritant zeg. Maar wat ‘ben je irritant’ kan zomaar als pesten worden gezien. Wees alert!