Aankondiging

Nannette is moeder van een eigenwijze kleuter en van drie kindjes die niemand ziet, omdat de zwangerschappen eindigden in een miskraam. Ze is ook schrijver en theatermaker en schrijft hele mooie blogs met een lach en een traan. Fijn dat ze vanaf dit jaar ook vast voor de club blogt!

‘Nee hè, ze heeft corona en ik misschien ook en ik ben net bij allemaal mensen langs geweest,’ denkt m’n man als hij z’n pizzadoos pakt en daaronder ineens mijn positieve zwangerschapstest ziet liggen. Hij kijkt nog eens goed naar de test, kijkt daarna naar mijn grijns en zegt: ‘Jij bent zwanger.’ Ik krijg een dikke knuffel.

Mijn man weet het, nu mijn dochter nog. Het is spannend om het haar te vertellen, na drie miskramen. Toch heb ik er veel zin in, voor de verandering. Eigenlijk kunnen die zwangerschapsaankondigingen me gestolen worden. Ik vind ze ongemakkelijk en het grootste deel van de tijd bleek de blijdschap die volgde in mijn geval voorbarig.

Ik deed een test, die was negatief

De allereerste keer dat ik het probeerde ging rommelig. Ik deed een test, die was negatief. Ik ging douchen, wilde de test daarna weggooien maar zag ineens een heel vaag tweede streepje. Dat ik niet kon vertrouwen, want de officiële afleestijd was al verstreken. Met badjas aan liep ik gauw de woonkamer in. ‘Ik ben misschien zwanger,’ zei ik tegen m’n man. Dit maakte niet zoveel indruk, want dat dacht ik elke maand. Hij wachtte het nog wel even af.

De vreemdste manier was tijdens een etentje met vriendinnen. Ik was voor de derde keer zwanger, het was nog pril. We hadden het over uitstrijkjes laten maken, zoals je doet tijdens een gezellig avondje uit.
‘Heb jij het al laten doen?’ vroeg een vriendin aan mij.
‘Nee,’ zei ik met een lachje. ‘Ik mag niet.’ Ik vind het nog steeds knap dat ze meteen snapten wat ik bedoelde.

Bij deze vijfde zwangerschap vind ik het al helemaal ingewikkeld.

Bij deze vijfde zwangerschap vind ik het al helemaal ingewikkeld. We zijn natuurlijk enorm blij dat we een kind verwachten, maar ik ben ook zo bang dat het weer mis zal gaan. Toch vertellen we het onze kleuter zodra ze thuis komt uit school. We kunnen niet wachten; ze vraagt al maanden dagelijks om een broertje of zusje. Ik til haar op en zeg dat we een verrassing hebben. ‘Er zit een baby in mijn buik.’
Ze kijkt me aan met grote, blije ogen en zegt precies wat ikzelf ook denk.

De volgende dag, op mijn moeders verjaardag, zitten we met de familie aan tafel. Mijn dochter kruipt onder de tafel door naar haar oma, tikt tegen haar been, en zegt: ‘Mama heeft een baby in de buik.’
Iedereen verrast, iedereen blij.
‘Hoe ver ben je?’ vraagt een tante.
‘Vier weken nog maar,’ antwoord ik.
‘Zo, dat je het dan al aan haar durft te vertellen,’ zegt mijn oma.
‘Nou, ze weet heel goed hoe het zit hoor,’ zeg ik. ‘Het eerste dat ze, heel blij, zei toen ze het hoorde was namelijk: ‘en misschien gaat deze niet dood!’

Daar gaan we voor.