Saar is moeder van Felix. Een van de twee moeders. Sinds 2019 blogt ze af en toe bij ons over hoe ze dit moederschap ervaart.
Ingespannen zoekt hij naar rode steentjes. Want een Legohuis moet wel in dezelfde kleur blokjes gebouwd worden natuurlijk. Net als dat als je een treinspoor maakt, ieder stukje gebruikt moet worden. Felix is in sommige dingen nogal secuur. Daarin lijkt hij meer op zijn ‘andere moeder’ dan op mij.
“Is jouw vrouw niet bang om haar zoon ooit kwijt te raken?” Ik kijk naar de vraag die op mijn scherm verschijnt en voel mijn hartslag versnellen. De vraag maakt me laaiend. Alsof mijn vrouw en ik niet gelijkwaardig zijn, omdat ik wel die bloedband met onze zoon heb en zij niet. Alsof onze relatie en ons gedeelde moederschap nog steeds niet ‘echt’ is ofzo. Verwoed type ik een bericht in en probeer dit onder woorden te brengen. Ik verwijder wat ik heb getypt. Doe een nieuwe poging. Verwijder ook dat weer. Ik adem een paar keer in en uit en besluit niet te reageren.
We brengen het niet voor niets nooit zelf ter sprake wie Felix zijn biologische moeder is. Voor ons doet het er niet toe uit wie Felix is geboren. En voor de wet doet het er gelukkig ook niet toe. Omdat Felix is geboren binnen ons huwelijk, en de donor het kind niet heeft erkend is mijn vrouw volgens de wet ook moeder en heeft ze automatisch gezag.
Ik weet het ook wel, dat mensen het vragen uit onwetendheid. Interesse. Misschien nieuwsgierigheid. Als ik wat gekalmeerd ben lukt het me een antwoord te formuleren. Type ik dat mijn vrouw voor de wet net zo goed zijn moeder is, dat ze dezelfde rechten en plichten heeft. Ik typ niet dat mijn vrouw niks te vrezen heeft omdat ik helemaal niet de intentie heb om ooit te scheiden. Ik typ niet dat ik dat haar toch ook niet vraag. Ik typ niet dat mijn vrouw ook bij mijn overlijden niet bang hoeft te zijn om hem kwijt te raken (ook vanwege die rechten en plichten). Ik heb geen glazen bol, maar ik weet wel dat ik nog niet van plan ben dood te gaan en dat ze voorlopig nog wel aan mij vast zit.
Terwijl ik kijk hoe mijn zoon inmiddels als Captain America door het huis paradeert, een tik die hij ook echt niet van mij heeft meegekregen, besef ik dat het misschien ook niet gek is als mensen het niet begrijpen. Dat ik het niet moet zien als aanval op mijn vrouw, of op ons. Dat ik af en toe gewoon nog moet uitleggen dat we net gewone mensen zijn.
En dat daarmee meer begrip komt.
Geen reacties