Lees

Maar je had toch je dochter bij je?

Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar vorige blogs lees je hier.

“Nou, ik vind jouw zoon er echt niet uitzien als een meisje hoor!” Dit zegt één van mijn Naailes-medecursisten niet-begrijpend als onze bijzondere gezinssituatie ter sprake komt. We zitten aan een grote tafel, zij achter de naaimachine, ik ben mijn patroon aan het knippen.

We zijn elkaar -met kinderen- anderhalve week daarvoor tegen gekomen in de supermarkt. “Mijn oudste Hidde bedoel je?” vraag ik voorzichtig. “Nee,” zegt ze, “je hebt het over je middelste toch, dat is toch een jongen die een meisje wil zijn?”

“Eeehm….ik heb geen middelste, ik heb twee kinderen,” zeg ik, terwijl ik mij steeds ongemakkelijker ga voelen. Op de één of andere manier heb ik het gevoel dat ik mij moet verdedigen.

“Maar je had toch je dochter bij je?!”

“Nee, ik heb geen dochter, dát is mijn jongste zoon,” leg ik uit.

Het wordt even stil. De stilte die telkens valt als mensen zich realiseren dat wat ze zien, niet is wat het lijkt. Ondanks dat ik die stilte al vele malen heb meegemaakt, blijft het spannend: wat voor reactie komt er na die stilte?

Ik zie in haar ogen het ongeloof groeien. “Neeeeee, echt, is dat je zoon?!” Ehm, ja dus. Ik knik. Het wordt weer stil aan tafel. Er komt geen mening, geen goed of fout, geen ongevraagd advies. Gelukkig.

Wel komt er een vragenvuur op mij af: vanaf wanneer, hoe gaat dan dan met…., wat vind je man….ouders enz. enz. “Kijk maar op de ‘clubvanrelaxtemoeders.nl’ en lees daar mijn blogs, dan snap je helemaal hoe het zit,” zeg ik opgelucht. En ik realiseer mij dat er nu nóg een reden bij is gekomen om dankbaar te zijn dat ik hier mag bloggen.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

2 Reacties

  • Reageer Lien 1 januari 2020 at 23:38

    Wat een fijne, rustige blogs schrijf je.
    Ik heb ze net allemaal achter elkaar gelezen. Wij hebben een 5 jarige zoon die een meisje wil zijn. Het is heel fijn om te lezen dat er meerdere moeders zijn die meemaken wat ik mee maak.

    Ik vind het heel mooi om te lezen hoe je ermee om gaat. En hoe je ook omschrijft hoe trots je op hem en op zijn eigenheid bent.

    Ik blijf de blogs volgen!

  • Reageer Sil 4 januari 2020 at 20:12

    Wat fijn om deze ervaringen te lezen. Onze dochter van bijna 10 wil alleen maar jongenskleding aan, jongens zwembroeken aan, zit op voetbal en judo en tsja is in alles eigenlijk een jongens meisje😄.. Maar dan wel met een lange paardenstaart die er ook niet af mag.
    Ze mag van ons zichzelf zijn en voor haar vrienden (vooral jongens) is ze een stoere meid die bij de jongens hoort, maar voor de buitenwereld is het soms idd lastig en ook de vragen en strubbelingen die zij heeft herken ik in je blogs.

  • Laat je reactie achter