Vrijheid

Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 8 en een dochter van 5. Soms komt ze voor situaties te staan die ze misschien wel met een partner had willen delen. Gelukkig deelt ze ze dan met ons 😉

“Ik wil meer vrijheid,” zegt de achtjarige die zijn eigen veters nog niet kan strikken.
Hij wil fietscrossen in de bossen met zijn vrienden. En ik hang de irritante moeder uit die vraagt met wie hij gaat, of hij een horloge bij heeft, of er iemand is die kan kloklezen en ik neem het protocol door: wat doe je als je het niet meer leuk vindt daar?

De generatie van mijn ouders is nogal doemdenkerig aangelegd en dat was nou precies wat ik later niet wilde doen als ik zelf moeder zou zijn. Toch betrap ik mezelf erop grote, grote moeite te hebben met het loslaten van het grut. Maar verschillende doemscenario’s in mijn hoofd maken dat ik ze stevig vasthoud.

“Niet door de brandnetels, en bij elkaar blijven.”
“Voor het avondeten thuis.”
“Met z’n allen samen naar huis fietsen.”
“Ohja, en welke route fiets je dan?”
“Wat moet je doen bij het zebrapad?”
“Afstappen, heel goed.”

“Ja mam,” zegt hij bij iedere opmerking en rolt met zijn ogen. Hij draait zijn crossfietsje in de richting van de poort en gebaart om een kusje.

“Misschien zien we elkaar nooit meer,” zegt hij grappend.
Ik vind het allesbehalve grappig, maar er verschijnt een klein lachje op mijn gezicht voor de originele uitspraak.

Kijkend naar de klok tel ik de minuten af tot hij thuiskomt, althans thuis zou moeten zijn. Ik doe precies wat ik mezelf voorgenomen had om nooit te doen: minutenlang doemdenken, beren zoeken, naar de klok kijken, besluiten om ‘toevallig langs het crossbaantje wat midden in het bos ligt’ te fietsen om vervolgens weer te besluiten dat dat wel heel gênant is en het dus niet te doen.

Moeder zijn is maar een moeilijk beroep.