Kraak

Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van vijf maanden.

Het leek ons zo leuk, een oud huis. Karakter, mooie hoge plafonds, toffe details. We woonden tot twee jaar geleden in een nieuwbouwappartement in Amsterdam. In Alkmaar vonden we de ruimte die we nodig hadden zodra de dochter arriveerde. De tuin waarin we haar meteen zagen spelen en de slaapkamers die we nodig hadden. Zeker nu haar broer er ook is. 

Het huis komt uit 1904. De deuren lijken sindsdien niet meer vervangen. Kromgetrokken van alle keren dat ze geopend en gesloten zijn. Het hout optimaal benut en moegestreden. Ik had er niet bij stilgestaan dat die deuren me soms een hartverzakking zouden gaan geven. 

Zachtjes op je tenen de kamer uit lopen, de deur dicht doen en dan KRAAAK.

De peuter op bed, nog half in slaap vallend. De baby zojuist in zijn kamer neergelegd, ook half in slaap. Zachtjes op je tenen de kamer uit lopen, de deur dicht doen en dan KRAAAK. Ik vloek zachtjes. Het voelt alsof zelfs de buren dit konden horen, maar ik hoor niets uit beiden slaapkamers. Alleen mijn hartslag die in m’n keel bonkt. 

Ze zijn gesmeerd, de scharnieren van de deuren. Maar toch, geluidloos wordt het niet. Al weken probeer ik te achterhalen wanneer de deur het minst kraakt. Als ik ‘m een beetje duw, of juist niet. Als ik ‘m iets naar rechts duw met de deurklink, of juist naar links. Het haalt niets uit. 

Ik mis m’n nieuwbouwdeuren.