Kinderfeestje

Ingelise is moeder van drie kinderen (van 10, 8 en 4). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

Een voor een druppelen ze binnen, de vaders en moeders die hun kroost aan het einde van de middag komen ophalen. De ketchupvlekken op het tafelkleed zijn de stille getuigen van een schaal vol broodjes knakworst die een half uurtje daarvoor in één keer leeg gegrist werd. Vermoeide maar tevreden koppies vertrekken met een zakje snoep in de hand als afsluiter. Bij ieder kind dat we uitzwaaien, verdwijnt een kilo gewicht van mijn schouders. Als de laatste is vertrokken, laat ik me met een glas wijn in een stoel zakken en proost ik met mijn man. Yes, we hebben weer een kinderfeestje overleefd!

Ik schaam een beetje om dit te bekennen, maar van alles wat bij het ouderschap komt kijken, vind ik kinderverjaardagen misschien wel zwaarst van allemaal. Er komen allerlei dingen in samen die niet direct tot mijn kernkwaliteiten behoren: crea-Bea-knutselkunsten, event management en high-level kinderentertainment. Steeds neem ik me voor om gewoon op tijd te gaan beginnen, maar ook dit jaar begon ik, door een mengeling van drukte en een flinke dosis uitstelgedrag, weer veel te laat met organiseren. En over anderhalve week staat al de eerstvolgende verjaardag op de kalender.

Shit, een levertijd van twee weken voor dat pakket van Playmobil.

Zijn we nog op tijd om de cadeaus te bestellen? Shit, een levertijd van twee weken voor dat pakket van Playmobil dat ze zo graag wilde. Als ik na heel veel scrollen op internet een site heb gevonden die het tegen hoge verzendkosten eerder kan leveren, bedenk ik me dat we nu beter ook maar gelijk dat kinderfeestje kunnen regelen. Want straks heeft iedereen al andere plannen. De onvermijdelijke app-groep met ouders (vergeet de vaders niet!) wordt opgesteld. Gelukkig stromen de appjes (van de moeders) met “ja, leuk, xx is erbij” gevolgd door een smiley met feesthoed en toeter, langzaam binnen.  

 “Ik moet ook nog trakteren toch?” vraagt mijn dochter dan. Oh ja, dat was ik nog bijna vergeten. “Wil je weer zakjes chips uitdelen?” vraag ik hoopvol. “Nee, van die poppetjes maken van doosjes Smarties. Met oogjes erop. Kan dat?” vraagt ze. “Mmm, ja, denk het wel,” mompel ik terug, terwijl ik de gedachte aan een avond fröbelen aan de keukentafel nog even ver wegstop. “Ping.“ De ouder-appgroep: “heb je nog een cadeausuggestie?”
“Ze is gek op leuke frutsels,” schrijf ik terug, mezelf vervolgens vervloekend als ik denk aan de grote hoeveelheid troep die zich nu al opstapelt in de kinderkamer. Zucht, nog maar honderd verjaardag to-do’s te gaan.

Die avond kruipt mijn dochter met een gelukzalige glimlach onder de dekens. “Dat was echt een superverjaardag,” verzucht ze. Mijn hart smelt en ik vraag me af waar ik me weer zo druk over heb gemaakt. Zo moeilijk was het toch niet? “Ik kan niet wachten tot volgend jaar,” mijmert ze verder. “Wat zullen we dan gaan doen?” Ik voel de adrenaline weer omhoog borrelen, haal nog eens heel diep adem en zeg rustig: “zullen we het daar een andere keer over hebben, schat.”
Een kinderverjaardagburn-out, bestaat dat?