Kaas

We eten spaghetti met rode saus. En op spaghetti met rode saus hoort kaas. Geraspte kaas. Ik schep het eten op, mijn lief raspt de kaas. Wat hebben we de taken toch heerlijk gelijk verdeeld, denk ik. Maar al na twee subtiele raspjes boven mijn bord, wil hij aan zijn eigen portie beginnen.

“Nee, ik had nog niet ‘stop’ gezegd!” roep ik.
“Hoe vraag je dat netjes?” vraagt mijn wederhelft vaderlijk.
“Neehee! Ik wil meer kaas!” ga ik verder. Lieve en Pepijn staren mij aan de overkant van de tafel met grote ogen aan.
“MEER KAAS! IK WIL MEER KAAS! NU!”

Ik kijk zo boos mogelijk, met een frons tussen mijn wenkbrauwen en mijn lippen zo strak op elkaar geperst dat ze naar buiten tuiten. Ik word naar de gang gestuurd. Lieve en Pepijn wisselen een blik en lachen. Ik stamp naar de gang, doe de deur dicht en doe die na één tel weer open.

“Hoe lang?” vraag ik, nog steeds met mijn boze blik.
“Als je het netjes kan vragen!” zegt Lieve. Pepijn knikt instemmend.
“Nee!” roep ik en ik doe de deur weer dicht.

In de donkere gang sta ik me af te vragen wat ik aan het doen ben. Leuk toneelstukje hoor, maar hoe kwam ik hierop? Lieve en Pepijn vinden het prachtig en mijn lief schudt een beetje zijn hoofd. Ik vond het grappig, maar nu sta ik hier een beetje in die gang, terwijl zij gezellig dooreten. Wat stom. Ik herinner me de verhalen van vroeger. Waarbij mijn zusjes en ik de gangdeur onderspuugden, een matrasje dat in de gang stond kapot knipten of keihard krijsten. Ik snap het. Als ik echt boos was, had ik de deur ook dichtgesmeten en alle kinderlaarzen door de gang gegooid. Wat nu?

Ik doe de deur weer open. “Mag ik weer aan tafel alsjeblieft?” Het mag. Ik krijg nog een beetje kaas en zeg netjes ‘dank je wel’. Dat moet.

We eten gezellig verder. Ik heb wel iets te veel kaas. De deur naar de gang deed ik goed dicht. Het is er koud.