November vorig jaar kreeg Quin, de zoon van onze blogger Inge een hersenbloeding. Ruim negen maanden heeft Quin gevochten voor zijn leven. Hebben zijn ouders, Rudolf en Inge, hem continu liefdevol bijgestaan om hem te verzorgen en te helpen herstellen. Maar deze week werd duidelijk dat zijn lichaam op was en zijn hersens te beschadigd. Op 1 september om 11.11 uur is Quin op dertienjarige leeftijd overleden. Inge heeft de afgelopen jaren tientallen blogs over Quin met ons gedeeld. Om hem in onze gedachtes levend te houden willen we er de komende tijd een paar met jullie delen. Dit blog schreef ze in juni 2018. Hij was toen acht jaar oud.
‘Mama?’
‘Ja?’
Ik sta binnen in de keuken en wil net de vaatwasser inruimen.
‘Mama, als ik heel hard schommel dan wordt mijn hoofd helemaal leeg.’
Eigenlijk dacht ik dat hij voor de zoveelste keer vandaag zou vragen hoe warm het is en hoelang geleden het was dat we aan het eten waren. Deze zag ik even niet aankomen.
‘Wat goed dat je dat merkt, Quin,’ zeg ik uiteindelijk als ik mezelf weer hersteld heb. ‘Vind je het daarom zo fijn om te schommelen?’
Ik besluit dat de vaat wel even kan wachten en loop de tuin in waar Quin hard aan het werk is op de schommel.
‘Ja, ik denk het wel.’
Elke keer als hij op het hoogste punt komt, en net over de schutting kan kijken, tuurt hij zo ver als hij kan de verte in. Alsof daar de antwoorden liggen.
‘Maar hoe werkt dat dan?’ vraag ik toch wel erg nieuwsgierig geworden. Terwijl ik de vraag stel, besef ik hoe ingewikkeld die vraag is.
Mijn hoofd is een soort bibliotheek.
‘Nou, mijn hoofd is een soort bibliotheek.’
Quin praat meestal niet zo makkelijk, en al helemaal niet over zichzelf. Maar blijkbaar moet dit er echt even uit.
‘Maar dan niet vol met boeken, zoals in de echte bibliotheek. Maar vol met informatie.’
Ik ga er voor zitten. In gedachten ga ik al onze gesprekken af. Hebben we het hier eerder over gehad? Hoe komt hij aan deze wijsheid? En hij praat maar door.
‘En als ik dan schommel dan vliegt al die informatie uit mijn hoofd.’
‘Wauw,’ stamel ik nu.
‘Ja. Ik denk dat dat komt omdat ik dan weer die kriebel voel in mijn buik. Weet je nog, mama? Als we dan over dat bruggetje reden met de auto en dat we dan een sprongetje maakten en dat ik dat dan in mijn buik voelde? Zo voelt dit ook.’
Dat weet ik nog héél goed (ik schreef er zelfs een blog over). Want dáár begon het voelen. En dat is best ingewikkeld voor een mannetje dat veel in zijn hoofd zit. Dat de hele dag alleen maar vragen stelt. Dat al die informatie nodig heeft om zich staande te houden. Zich te weren tegen de wereld om hem heen die hij niet altijd even goed begrijpt. Het geeft hem houvast.
Nog heel even, mama. Mijn hoofd is nog niet helemaal leeg.
Maar nu, gedoucht en al in zijn pyjama, voelt hij zich veilig genoeg om het even zonder die informatie te doen. En kan hij afdalen naar zijn buik.
‘Misschien moeten we dit altijd maar even doen, zo voor het slapen gaan,’ opper ik.
‘Ja, dat wil ik!!!’
‘Maar nu gaan we naar bed, Quin.’
‘Nog heel even, mama. Mijn hoofd is nog niet helemaal leeg. Ik vóel dat ik nog éven moet schommelen.’
Zeg daar maar eens nee tegen.
Crowdfunding voor uitvaart Quin en steun Inge en Rudolf
Je begrijpt dat zowel Inge als Rudolf zijn de afgelopen verschrikkelijke maanden niet in staat zijn geweest te werken. Dat betekent ook dat hun gezamenlijk inkomen aanzienlijk is gezakt. Daarom vragen vrienden en familie van Rudolf en Inge hulp en is er een crowdfunding actie gestart om ervoor te kunnen zorgen dat Quin de uitvaart kan krijgen die hij verdient. Een uitvaart die Rudolf en Inge verdienen voor hun zoon. Verder willen ze Rudolf, Inge en zusje Zora alle rust en tijd gunnen om te kunnen rouwen en om alle trauma’s van de afgelopen periode te verwerken. Tijd voor zichzelf en elkaar te kunnen nemen. Ze hopen ze met hulp van de crowdfunding een financiële buffer te kunnen geven, zodat ze hier de tijd voor kunnen nemen. Ga hier naar de crowdfundings-pagina.
Geen reacties