Lees, relatie

Zwaar geschut

Normaal doe ik er alles aan om ‘s ochtends zo lang mogelijk in bed te kunnen blijven liggen. Hoor ik om zes uur een kind, dan vind ik dat Jos, mijn man, er uit moet en niet ik. Hij is namelijk van het soort dat ’s nachts nooit wakker wordt van het gehuil van ons kroost. Ook niet als het pal naast hem, tussen ons in ligt. En op een of andere manier weten de jongens áltijd de weg naar míjn kant van het bed te vinden als ze een natte broek hebben, een slokje water willen of als er krokodillen boven het slaapkamerraam zitten. Mijn nachten zijn dus al zes jaar gebroken. Regelmatig meerdere malen per nacht. En uit liefde voor mezelf, breek ik daarom soms de nachten van Jos. 

Ook vannacht was het weer bal. Maar toen ik vanmorgen om zes uur vrolijk en vriendelijk met wat geklop op mijn hoofd gewekt werd door onze éénjarige dochter die tussen ons in sliep, bedacht ik mij.

“Kom lief, dan gaan we samen koffiedrinken voordat de jongens ook wakker worden,” zeg ik om kwart over zes tegen de slapende man in mijn bed. De dag met één kind beginnen in plaats van drie lijkt me een prima stukje quality time. Na drie keer steeds harder vragen inclusief por, krijg ik alleen een onduidelijke ‘hmm’ terug en besluit ik zwaarder geschut in te zetten. 

“Maak jij papa eens wakker,” zeg ik tegen Fenne. Ze kijkt me aan, haar lichtgevende speen gaat op en neer en ze kijkt naar haar vader. Haar speen stopt met bewegen. Ze denkt na.

“Papa”, klinkt er dan heel zacht.

Naast mij begint iets wild te bewegen. Binnen een seconde zit Jos rechtop. “Zei je nou papa? Oow schatje, wat mooi!” 

Hij pakt haar vast en knuffelt haar plat. Zij schaterlacht. Ik aanschouw het geheel met mijn mond open. Meent hij dit nou serieus? Klinkt haar ‘papa’ nou echt harder dan mijn drie pogingen om hem wakker te krijgen, het gehuil van baby’s en de nachtelijke krokodillenjacht van de jongens? 

“Jij bent echt erg,” zeg ik tegen hem. “Ik geef je drie keer een harde por en krijg geen reactie, en zij hoeft maar een keer zachtjes papa te zeggen en je zit rechtop in bed.” Fenne lacht er hard om en ik schud lachend mijn hoofd.

“Kom, gaan we koffiedrinken om het te vieren. Nu slapen die andere twee nog,” breng ik nog eens enthousiast in. Twintig minuten later zitten we inderdaad aan de koffie en kijken naar onze éénjarige die in haar kinderstoel een circusact opvoert terwijl ze zich probeert te verstoppen achter een slabbetje.

Ik snap wel dat hij wakker te krijgen is met haar lieve, zachte stem. Ben benieuwd of ze die over achttien jaar nog steeds zo goed kan inzetten als ze hem nodig heeft. En of hij er dan nog zo snel op reageert. Voorlopig heb ik in ieder geval eindelijk een kanon waarmee ik hem wél zijn bed uit krijg.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter