Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 8 en een dochter van 5. Soms komt ze voor situaties te staan die ze misschien wel met een partner had willen delen. Gelukkig deelt ze ze dan met ons 😉
14:00. Op mijn telefoonscherm verschijnt het alarm met de notitie ‘kinderen ophalen’. Na zoveel jaren vergeet ik nog steeds wel eens de tijd, en dit hulpmiddel voorkomt dat ze eenzaam en verlaten met hun gymtas op een schoolplein achterblijven.
Ik baan me een weg naar de kapstok en van de vijf jassen pak ik die ene die het dichtste bij hangt. Nog snel even plassen. Shit man. Op de klok is het al tien over twee. ‘Die klok klopt helemaal niet,’ mompel ik terwijl ik haastig mijn veters strik.
Ik zet mijn passen richting school iets sneller dan gewoonlijk. Voor me zie ik een moeder die in het AZC een eindje verderop woont. Ook zij mag haar grut weer afhalen. Ik kom steeds dichterbij. Zij loopt niet: althans ik vind dat tempo van haar niet loop-waardig. Ze zigzagt zelfs een beetje over het trottoir en lijkt alle tijd van de wereld te hebben.
Ik zeg goedemorgen terug terwijl ik haar voorbij spurt.
Ik passeer haar, en het enige wat ik van haar kan zien zijn haar grote donkere ogen. De rest is bedekt. ‘Goedemorgen,’ zegt ze. Ik twijfel weer aan hoe laat het ook al weer was en zeg goedemorgen terug terwijl ik haar voorbij spurt.
Nu ze achter míj loopt vraag ik me opeens af hoe zij naar mij zou kijken. Zal zij zich afvragen wat voor mafkees ik ben? Bijna rennend richting school? Lekker westers onze kinderen willen beschermen. Teleurstellingen van te late moeders willen we voorkomen. We zwikken er nog liever onze enkels voor om.
Dan sta ik er. Nog voordat de schoolbel rinkelt. De vrouw met sluier komt naast me staan, ook op tijd. Maar hoogstwaarschijnlijk met lagere hartslag dan die van mij.
Van mijn kinderen nog geen spoor. Die komen tien minuten later met gymtassen al over de grond slepend de klas uitgelopen. Zij hebben duidelijk nog geen last van dat westerse-haast-gen. Misschien maar beter ook.
Geen reacties