Hoesten

Nieuwe blogger aan boord! Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van vier maanden.

Hij bleef maar hoesten. Zo’n diepe rochel alsof ie een vervent roker was. Je hoorde het slijm in z’n keel vastzitten, zijn ademhaling een beetje sneller en ronkend. Dagenlang ging het door. Veranderde hij van houding, dan begon het blaffen. Neerleggen was garantie voor een hoestbui, soms minutenlang mét kokhalzen en spugen. 

Frisse lucht, matras een beetje omhoog

Toch maar weer online naar die informatie zoeken die je al tien of twintig keer hebt gelezen toen er ook gehoest werd. Frisse lucht, matras een beetje omhoog. Dat soort dingen. Ze voelen totaal niet behulpzaam, het lijkt weinig uit te halen. Wel tien keer loop ik ‘s nachts z’n kamer in als ie weer aan het kokhalzen is of maar blijft hoesten. Een paar nachten zit ik half rechtop met hem op m’n buik in bed, omdat hij dan wat langer in slaap valt.

Hoestende kinderen, ik vind er wat van. Ook de peuter kan een beste kuch opzetten, maar die klinkt dan vooral ‘s avonds en ‘s nachts. Dat weet ie wel te plannen, die hoest. Zachtjes zeg ik dan tegen de monitor van haar camera ‘ga nou slapen, schatje’.

Maar de hoest boeit het niet

Maar de hoest boeit het niet. De hoest loopt met de middelvingers omhoog door m’n huis. Houdt ze vlakbij mijn gezicht. M’n baby helemaal grijs van het gebrek aan slaap. Iedereen grijs van het gebrek aan slaap. 

Eerste keer naar de dokter, niets in z’n longen. De neusspray deed niets. Tweede keer naar de dokter, vier dagen later. Niets in z’n longen. Na acht dagen werd het een puffer, om te zien of dat iets deed. Na elf dagen leken we het ergste gehad te hebben. Een zucht van verlichting. Met een klein kuchje daarna, dat nog wel.