Hoe gaat het met je?

Een jaar geleden, op 17 november kreeg Quin, de zoon van onze blogger Inge, een hersenbloeding. Dit beschadigde zijn hersenen, en later zijn lijf, ernstig. Quin overleed 1 september op dertienjarige leeftijd. 
Inge schreef de afgelopen jaren tientallen blogs over haar zoon. Voor het eerst sinds vorig jaar deelt ze nu weer een blog met ons ❤️

‘Hoe gaat het me je?’
‘…’
‘Niet goed, hè? Nee, natuurlijk…’
‘Nee…’

Ik krijg vaak de vraag hoe het met me gaat.
Het is een vraag die ik eigenlijk niet kan beantwoorden.
Omdat ik het gewoonweg niet weet.
Omdat elk antwoord tekortdoet aan wat ik werkelijk voel.
Omdat ik me bij elke poging verder verwijderd voel van Quin.  

Dus meestal haal ik mijn schouders op en antwoord ik: ‘Nee, het gaat niet zo goed, maar ik adem.’ Om me daarna nog rotter te voelen dan ik al deed. Omdat ik mijn pijn geen ruimte geef. Omdat ik net doe alsof het allemaal zo erg niet is.

Want eigenlijk wil ik zeggen dat ik de hele dag rondloop met een strop om mijn nek die op een onbewaakt moment langzaam, maar hard wordt aangetrokken als het besef binnensijpelt dat Quin echt nooit, nooit meer de schutting binnen komt wandelen met zijn fiets aan zijn hand en roept: ‘Hé hoi mam, alles goed?’

Een groot deel van de dag kan en wil mijn brein er niet bij. Is het in mijn hoofd nog het verhaal van een ander. Dit is niet mijn verhaal. Maar soms sla ik toch het zandweggetje in en besef ik dat ik Quin nooit meer kan knuffelen, nooit meer in zijn ogen kan kijken om te kijken hoe hij zich voelt, nooit meer in zijn oren kan fluisteren dat het wel goed komt als hij weer spanning voelt in zijn buik. Dat ik hem nooit meer zijn favoriete andijviestamppot kan voorzetten, hem nooit meer kan verrassen met die nieuwe jas die hij zo graag wilde, hem nooit meer met de tondeuse kan millimeteren terwijl ik dat zelf zo zonde vond van zijn mooie dikke haar.

Soms zit ik ineens weer op de ic van het ziekenhuis. Dan zie ik weer voor me hoe je langzaam het leven liet, terwijl ik je in mijn armen hield en huilend tegen je zei: ‘Het is goed zo, lieverd. Je mag gaan. Je hebt je best gedaan.’
Waarom heb ik hem in godsnaam laten gaan? Dan trekt mijn middenrif zich samen en moet ik bijna overgeven. Hoe heb ik hem zo in de steek kunnen laten? Is het daarom dat hij zich niet laat zien? Geeft hij daarom geen teken? Hoe harder ik wil dat ik hem om me heen voel, hoe minder dat lukt. Dan voel ik me een verrader: welke moeder laat haar kind nou gaan? Ik weet dat het spoken zijn die in mijn kop zitten.

Als ik naar foto’s van hem kijk, waar hij altijd lachend op staat, voelt het alsof iemand mijn hart eruit trekt. Zonder verdoving. Dan voel ik zoveel liefde, zoveel pijn.

Het grootste gedeelte van de dag voel ik me leeg. Verdoofd. Down. Alleen. Ongezien. Verslagen. Dan zit ik op de bank voor me uit te kijken. Te hopen dat dit allemaal een heel heel slechte droom is. Houd me schuil voor de buitenwereld. De wereld die ik niet meer begrijp, die nooit meer hetzelfde zal zijn. Waarin mensen over me fluisteren: daar heb je die vrouw die haar kind heeft laten gaan. Dan trek ik me terug, maar wil eigenlijk niets liever dan dat iemand me optilt en wiegt en laat weten dat ik niet alleen ben.

Er zijn heel soms ook momenten waarop ik denk dat ik weer wat meer kan en wil. Dan rijd ik naar de zee en neem ik een duik en is er een moment even niets aan de hand. Daar op het strand is de enige plek waar ik een beetje kan ademen en me het dichtstbij Quin voel. Maar meestal word ik al snel weer teruggefloten door een benauwd gevoel op mijn borst dat zegt: je bent zwaargewond… Doe je even rustig aan?

En al die gevoelens wisselen elkaar per minuut af.

Dat wil ik eigenlijk dus zeggen als iemand me vraagt hoe het gaat.