Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Mijn telefoon geeft 5:41 aan als ik gebrabbel hoor uit de kamer naast me. Snel doe ik mijn ogen weer dicht in de hoop dat het geluid dan vanzelf weg zal vagen. Alsof de maker ervan zelf zal bedenken dat uitslapen veel fijner is dan de dag beginnen als het nog voelt als middernacht. Maar het werkt niet, zijn zachte gebrabbel gaat over in een luidkeels roepen.
Met een luide kreun gooi ik expres de deken extra hard van me af in de hoop dat mijn wederhelft ook iets merkt van het krieken van de dag in de kamer naast ons. Uiteraard verandert er niets in zijn ritmische gesnurk en slaapt hij dwars door de dreumeswekker heen.
De dreumes staat met 1-0 voor terwijl ik mijn koffie nog niet op heb
Het gejengel stopt direct als ik zachtjes de deur open. Ondanks het donker zie ik hoe zijn gezicht opklaart als hij me ziet. Met een diepe teug haal ik adem om al mijn slaaptactieken tot uitvoering te brengen, als ik ruik dat dit een verloren strijd gaat worden. Met een knaller van een kakluier staat de dreumes al met 1-0 voor, terwijl ik mijn eerste koffie nog niet gehad heb.
Kokhalzend hang ik boven zijn inmiddels vrolijke gebrabbel waar geen touw aan vast te knopen is, maar ik klets vriendelijk terug als ik op de automatische piloot zijn zachte babybilletjes schoonveeg. ‘Kom, we gaan naar beneden.’
De magnetron vertelt me dat het nog geen zes uur is als ik de eerste slok van mijn cappuccino neem en een stukje brood met stroop aan een vorkje prik. ‘Die, die, auto, lezen!’ De kleine bevelhebber duwt het boekje in mijn handen terwijl ik bedenk dat ik deze eindeloze donkere zondagochtenden echt niet heb gemist. Ik ben dol op dit kleine wezentje, maar stiekem ook wel blij dat mijn broer hem straks weer op komt halen.
Geen reacties