Hoe belangrijk rolmodellen zijn

“Mam, ik voel me soms een beetje eenzaam,” zegt Keet als ik haar naar bed breng.

Dit is de eerste zin van een blog dat ik in 2011 schreef over Keet. Ze zat niet lekker in haar vel. Ze was zeven jaar oud. Ze had regelmatig buikpijn. Een buikpijn die niet kwam doordat ze nog naar de wc moest, of door buikgriep, maar de buikpijn die je hebt als je je ergens druk over maakt. Ze klaagde over een kogel in haar buik. Ik probeerde erachter te komen wat er was. Een probleem op school waar wij nog niets van afwisten? Werd ze gepest? Kreeg ze thuis niet genoeg aandacht nu er een broertje bij was? Ze kon het zelf nog niet zo goed uitleggen.

We zijn zeven jaar verder. Keet is veertien. Terugkijkend is de buikpijn van toen best verklaarbaar. Ik zie nu dat Keet dolend was, zoekend. Ze was een meisje dat net iets anders was dan de meisjes en jongens in de klas. Ze was geen meisje-meisje, maar ook geen jongen. Ze was zoekend, zonder te weten wat ze zocht. Er was geen rolmodel waaraan ze zich kon spiegelen.

Het zal ongeveer een jaar later zijn geweest dat ze voor het eerst een skateboard op stapte. en op skateboardles ging. Naast een heleboel jongens trof ze daar ook een paar meiden. We bezochten samen de eerste girls night in skatepark Utrecht. Meisjes in herkenbare outfits die sicke tricks deden in de bowl. Die elkaar een boks gaven als ze een toffe truck geland hadden. Meiden van alle leeftijden. Tieners en twintigers in baggy broeken met daarop slechts een sportbeha, die sprongen maakten en indropten. Dide, Sanne, Indy, de Belgische Sarah. Overduidelijk vrouwen. Maar dan wel hele stoere.

Het was daar dat ik het zag gebeuren in haar hoofd. Zo kun je dus ook zijn. Dit ben ik misschien wel.

Er gebeurde daarna veel. Keet bleek talent te hebben voor skateboarden, ze bleek niet van het skateboard af te slaan. Ze ontmoette Nederlands kampioene Candy Jacobs, toen bijna drie keer zo oud als zij, maar meer hetzelfde als welk meisje bij haar op school dan ook. Ze wilde zo goed worden als de Braziliaanse Leticia Bufoni waar ze filmpjes en foto’s van zag op Instagram. Ze zag wat er allemaal mogelijk was. En wilde dat ook.

Degenen die al een paar jaar met ons meelezen en meekijken, weten wat er vervolgens gebeurde. Keet bleef skaten. Ze ging wedstrijden rijden. De combinatie van talent, passie en doorzettingsvermogen resulteerde in prijzen. Het kleine meisjes met buikpijn werd groot. De kogel in haar buik smolt. Transformeerde in een enorme girl power.

Dit weekend won Keet in Parijs een wedstrijd op een girls event. Ik zag kleine en grote meisjes. Meisjes met baggy broeken, met leggings, een Brits meisje skatete zelfs in een rokje. Ik zag meisjes met grote ogen naar Keet kijken. Ik zag hoe Keet na de wedstrijd haar skateboard aan een meisje van een jaar of acht gaf en deze voor haar signeerde. Ik zag een meisje dat op haar veertiende het rolmodel is dat ze zelf ook zo nodig had.