Daniëlle is getrouwd met Jos en moeder van twee jongens en een meisje.
‘Hoe kan het dat ik wel weet dat ik naar mijn lichaam moet luisteren, maar het te weinig doe?’ vraag ik aan een vriendin. ‘Alleen als ik echt ziek ben kan ik me overgeven aan nietsdoen.’
Een week later is het tijd voor een check-up bij mijn huisarts. Toen ik twee maanden geleden voor het laatst bij haar binnenliep -of eigenlijk strompelde- kwam ik bijna niet uit mijn woorden, had ik het gevoel dat mijn hersenen uit mijn schedel geperst werden en wilde ik alleen maar slapen. Ik moest zelfs door naar de spoedeisende hulp. Een aantal onderzoeken volgde om hersenvliesontsteking uit te sluiten. Al snel kwam er goed nieuws: een virus. ‘Goed uitzieken, moeders,’ zei de neuroloog. Contradictio in terminus, dacht ik nog.
Mijn man had goed door dat het écht moest. Die regelde zonder dat ik of een arts daar om hoefde te vragen dat hij thuis kon werken, er oppas was en er speeldates werden geregeld. ‘Jij doet voorlopig even helemaal niets’, was zijn boodschap. In de drie weken die volgden werkte ik niet, lag ik urenlang op de bank te chillen, wandelde ik meer en las ik anderhalf boek per week.
‘Je ziet er beduidend beter uit,’ zegt mijn huisarts als ik bij haar aan tafel ga zitten. ‘Gelukkig wel,’ antwoord ik, ‘maar ik wil niet alleen rustig aan kunnen doen als ik ziek ben.’ Ik vertel mijn huisarts over afgelopen drie kwart jaar. Over dat mijn broer en mijn oma zes weken na elkaar overleden en het een intense zoektocht was met de kinderen op school. Dat ik sindsdien last had van hersenmist en vermoeidheid en dat nu, na zo’n periode van verplichte rust bijna weg is.
Ze vraagt naar mijn plan. Een vraag die ik mezelf de laatste weken ook vaak heb gesteld. ‘Ik weet dat balans niet statisch is en ik weet ook wat voor mij en mijn gezin belangrijk is. Maar toch voel ik blijkbaar mijn grens niet altijd goed.’
‘Misschien kan je daarin nog wat leren?’ vraagt zij.
‘Grappig dat je dat zegt,’ zeg ik, ‘ik heb binnenkort namelijk een intake met een lichaamsgerichte therapeut.’
Mijn huisarts glimlacht. ‘Dan heb ik niets meer aan je plan toe te voegen. Ik denk dat je bovengemiddeld goed weet wat er nodig is, dus alleen maar complimenten vandaag,’ zegt ze.
Met de complimenten in mijn zak loop ik even later weer naar buiten. Ik kijk omhoog en leg mijn hand op mijn buik. Over een tijdje zijn mijn lichaam en ik BFF’s. Ik ben benieuwd wat ze mij te zeggen heeft.
Geen reacties