Het volgende level

Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.

Terwijl ik de fiets neerzet bij het hek van het scoutingterrein, hoor ik een onbekende stem “Hoi Sieger!” roepen. Een puber van een jaar of 16/17, weliswaar in het vertrouwde scoutinguniform, begroet Sieger bij het hek naar ons scoutingterrein. “Jij weet toch ook niet zo goed of je een jongen of een meisje wil zijn?” Sieger knikt. De vraag overvalt mij. Ik zie aan Siegers reactie dat hij de vraagsteller wel kent, maar voor mij is het een onbekende, waardoor deze binnenkomer best persoonlijk voelt.

Sieger krijgt een flyer overhandigd en ik zie dat het van een organisatie genaamd ‘Jong&Out’ is. ‘Voor LHBTI jongeren’ staat erop. Ik kijk nog eens met meer aandacht naar deze voor mij onbekende scout. Misschien is hij (of zij, of hen?) vanuit dezelfde insteek bekend met deze organisatie. “Geldt dit ook voor jou?” vraag ik. De jongen (ik maak de inschatting dat dat is wat er op zijn geboorteakte stond, dus noem ik hem automatisch zo) knikt. “Ik dacht dat dat misschien ook iets voor Sieger is,” licht hij toe, “er worden ook bijeenkomsten georganiseerd, waar je vanaf twaalf jaar naar toe kan.”

Zijn gezicht ontspant en enthousiast rent hij het scoutingterrein op.

“Wat lief dat je daaraan hebt gedacht!” zeg ik tegen hem. Ik blijf het bijzonder vinden hoeveel positieve reacties, begrip en hulp wij telkens weer ontmoeten. Ik zie aan Sieger dat hij nog niet zo goed weet wat hij hiermee aan moet. Dus zeg ik tegen hem: “ik neem de flyer wel mee en als we straks thuis zijn kunnen we het rustig bekijken.” Zijn gezicht ontspant en vol enthousiasme rent hij het scoutingterrein op.

Met de flyer in mijn hand loop ik terug naar mijn fiets. ‘Jong&Out is de community voor iedereen tot en met 18 jaar, wat je seksuele oriëntatie en gender-identiteit ook is,’ lees ik. We gaan een volgend level in. Over twee weken wordt Sieger tien jaar. Een tiener dus. Dat de puberteit in combinatie met genderdysforie extra ingewikkeld zal zijn voor Sieger en voor ons, daar had ik wel al over nagedacht. Maar door deze uitnodiging realiseer ik mij, dat Sieger als puber ook steeds meer zélf op ontdekking zal gaan naar zijn genderidentiteit, zonder ons. Zonder dat wij meekijken. Het voelt alsof iemand ineens een zak met twintig bakstenen op mijn rug heeft gehangen. Dit onderdeel van zijn ontwikkeling voelt als loslaten in het kwadraat.