Het goede voorbeeld

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

“Wát ga ik doen?” Mijn zoon kijkt me niet-begrijpend aan terwijl ik hem uitleg dat ik zaterdag met andere moeders meedoe aan een hardloopevenement en dat hij mij mag aanmoedigen bij de finish. “Maar is het dan een echte wedstrijd? Want ik denk eigenlijk niet dat je de allersnelste moeder bent.” Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. “Maar dat geeft niet hoor mama, meedoen is belangrijker!”

Bij zijn laatste toevoeging schiet ik in de lach. Ik hoor mezelf. “Waarom lach je? Dat zeg jij toch ook altijd?” Het is exact hetzelfde wat mijn ouders zo’n dertig jaar geleden ook tegen mij zeiden als ik weer eens dreigde te verliezen bij een 5-2 achterstand met tennis.

Mijn kinderen nemen langzaam alles van mij over

Blijkbaar verander ik met de jaren langzaam in mijn ouders en nemen mijn kinderen vervolgens alles weer van mij over. Zo hoorde ik laatst mijn dochter aan haar pop vertellen dat haar pijn wel over zou gaan met “een kusje erop” en zei Willem tegen zijn vriendje dat hij “geen uithangbord was” toen hij een jas aangaf.

Ergens las ik dat we als ouders niet het goede voorbeeld moeten géven, maar dat we moeten voorléven. Laten zien “hoe het hoort” dus. En dan volgen je kinderen vanzelf, naar het schijnt. Dat dit klopt, heb ikzelf ervaren bij het wegbrengen van Guusje afgelopen week. Willem gaf haar een een knuffel in de klas en zei: “veel plezier lieverd”. De juf en ik schoten nog net niet vol.

“Oh kaaaaakkkk, verdomme!” Verschrikt kijk ik mijn oudste aan. “Ja ik wil zaterdag met Max gamen en niet naar die stomme hardloopwedstrijd van jou!” Ik sus hem dat we wel een oplossing vinden, maar dat hij niet zo moet vloeken. “Dat doe jij toch ook altijd!” Oh ja, voorleven. Vóórleven Marloes. Vloeken doe je maar na bedtijd.