Naar de brugklas

Elsbeth is moeder van Keet (17) en Teun (12) en getrouwd met Henno.

Het is die ene dag in het jaar dat je weemoedig terugdenkt aan de V&D. Die dag dat je met je brugpieper to be naar de stad bent gefietst met een lijstje in je tas: één a4-schrift met ruitjes van 1cm, hb-potloden (in set te koop), een passer, geodriehoek. Eén keer liniaal 30 cm.

Alles had je vroeger op de bovenste verdieping van de V&D. De schoolcampus was één grote paradijs van onbeschreven schriften, lege agenda’s van TMF, O’Neill of Avantgarde. Uren kon ik erover doen om precies de juiste spullen bij elkaar te zoeken. Met vlinders in mijn buik speurde ik naar het juiste kaftpapier. De schoolspullen die je koos waren tenslotte ook een verlengstuk van je gewenste imago.

Nu, vijf levens verder, loop ik met HET lijstje en een mandje door de Hema met mijn jongste telg. Ik wist zo snel niet waar we verder nog heen konden. ‘Waar koop je tegenwoordig eigenlijk schoolagenda’s,’ schreef Liselotte me op Instagram, waarschijnlijk ook verloren sinds de V&D niet meer is.

Doe maar die groene

Ik denk aan mijn eigen middelbare schooltijd terwijl ik Teun vraag of hij de groene, zwarte of bruine schriften wil. Het maakt hem niet zoveel uit. Denk aan de eindeloze keuze in kaftpapier die de V&D bood terwijl ik hem uitleg wat kaftpapier eigenlijk is. ‘Doe maar die groene,’ zegt hij na een blik op het saaie schap.

Terwijl we over de Utrechtse grachten terugfietsen naar huis, vertel ik hem over hoe tof ik het vond toen ik als student voor het eerst door de grote stad fietste. Ik weet niet of hij luistert, voor hem is deze stad gewoon zijn geboortestad, de enige plek die hij echt goed kent. Voor hem lijken zijn schoolspullen vooral functioneel. Ik fiets blijkbaar al de hele middag over memory lane. Met naast mij een twaalfjarige met een tas vol onbeschreven schriften en een maagdelijke lege agenda. Klaar om zijn eigen memories te gaan maken. Op naar de brugklas jongen, ik mijmer wel even in stilte verder.