Frauke is (ondanks haar Hollandse naam) een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin dit jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (11) en Tristan (10) hun vader na een jarenlange ziekte. In korte blogs schetst Frauke voor ons wat het verlies van een partner en vader doet met een jong gezin. Ze schildert momentopnames, zowel mooie momenten, maar ook verdrietige.
Halloween. Rondom ons veranderen de huizen in burchten van spinnenwebben, skeletten en heksen. De oranje rook uit de schoorstenen verraadt pompoensoep bij de buren, en de kreetjes en gilletjes uit de aanpalende straten verklappen voorpret. Op onze zolder wordt de verkleedkist ondersteboven gehaald op zoek naar kostuums om geesten en doden te foppen. We zagen er genoeg dit jaar, vanavond drijven we ze uit.
Temidden van dit alles probeer ik te bedenken waarom ik op deze dag vol fantasie zonodig moest werken. De telefoon rinkelt al te vaak vandaag, voor me ligt een to do-list voor twee dagen, en ik tuur naar een belangrijke en gevaarlijke mail in mijn mailbox, waarin ik tussen de lijnen de ware boodschap probeer te lezen en vooral, hoe ik erop moet antwoorden. Ook een beetje Halloween, ik geef het toe.
Ondertussen probeert de dochter de zoon te veranderen in een vampier in de badkamer – met eyeliner, lipstift en blush want schmink vergat ik te kopen dit jaar – en dat mislukt waardoor we met ons drieën de slappe lach krijgen. Ik concentreer me opnieuw, tuur nog eens ingespannen naar de e-mail en bedenk of een heksenspreuk zou werken. Toch beter niet.
Hoe leuk het ook is, ik moet nog steeds de e-mail wegwerken en een to do-lijst afvinken.
Terwijl de spanning in de badkamer hoorbaar stijgt, krijgt ik een collega aan de lijn. En terwijl ik met haar de komende week overloop, paraderen een heks en vampier voor mijn neus. Hoe leuk het ook is, en hoe graag ik ook mee wil in de optocht in onze hal, ik moet nog steeds de e-mail wegwerken en een to do-lijst afvinken. De tijd tikt, de schemering valt, de eerste monsters roeren zich op straat.
Plots een berichtje op de telefoon: of de kinderen voor de tocht begint graag nog even komen spelen. Een lieve vriendin helpt me zonder het te weten uit de nood. Ik dans mijn eigen kleine heksendans, en werk de kinderen de deur uit. Op een uurtje streep ik mijn hele lijstje af, een uiterst diplomatisch antwoord op de mail incluis.
Dan is het eindelijk Halloween. Ik voeg me bij de vrienden en terwijl de kinderen de hele buurt afdreigen voor snoep, genieten we met de ouders volop van de magische sfeer en elkaars gezelschap. En neem ik me voor om nu al Halloween 2023 als vrije dag te markeren in mijn agenda.
Geen reacties