Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van tien en een dochter van twaalf. En over zichzelf natuurlijk 😉
Ik ben een vredelievend mens. Er is echter een ding waarbij het me rood voor de ogen wordt, en dat is als je me laat schrikken. De kans is heel, heel erg groot dat ik je dan nietsontziend finaal in elkaar timmer. Ik kan alleen niet vechten, dus je komt er gunstig vanaf met een flinke scheldkanonnade. Horrorfilms? Om het hoekje in het donker ‘boe’ tegen me roepen? Nooit voel ik me zo agressief en opgepompt als na een flinke schrikreactie.
Ik heb haat aan Halloween
Nu is er in dit land een feest binnengesijpeld waar mensen voor de lol doodsangsten moeten uitstaan: Halloween. Ik heb haat aan Halloween. Ik houd van Sint Maarten, met lieve verwelkte lampionnetjes in regenbuien, schattige kindersnoetjes, bergen aan spekjes en mandarijnen. Ik gruwel van lijken in kisten, skeletten in bomen, creepy clowns, donker en guurte. Lang wist ik dit feest buiten de deur te houden, want in de buurt ‘werd er niet aan gedaan’. Inmiddels worden meerdere buurtfeesten kirrend aangekondigd in het plaatselijke suffertje. En wie staat er stuiterend vooraan om mee te doen? Mijn zoon.
Mijn zoon, die met zijn vriendjes naar het tofste wijkfeest van het dorp wil. Met zijn grote puppy- ogen kijkt hij me aan als hij zijn wens uitspreekt. ‘Is goed,’ zeg ik, ‘maar ik loop niet mee’. Dat mogen andere ouders doen. Lijkt me ook niet heel ideaal, een gillende volwassene om je heen. Consequentie is wel dat er een outfit moet komen. En shoppen, daar word ik dan wél weer blij van.
We spoeden ons naar een bazaar-achtige winkel, waar rijen en rijen en rijen vol Halloween-snuisterijen liggen. Loop ik eerst nog vrolijk rond met een oranje plastic pompoenmandje voor het te vergaren snoepgoed, zodra een geautomatiseerde nepclown met een kaal hoofd en zwarte tanden keihard ‘I will get you next time’ tegen me grimlacht roep ik dat ik echt heel, heel graag weer naar huis wil.
Hij komt zwaaiend met een hakbijl op me af
Die avond loopt zoon dolgelukkig met zijn aanwinsten door de woonkamer. In een zwarte broek en zwarte hoody gevuld met een gruwelijk masker komt hij zwaaiend met een hakbijl op me af. De eerste seconden prevel ik het mantra ‘het is je kind en het is onschuldig’, maar naarmate hij dichterbij komt neemt mijn angst het over en weet ik zeker dat ik binnen luttele seconden vermoord word. Helder denken lukt niet meer, gillend verlaat ik de kamer. ‘Trick or treat!’ hoor ik achter me. De rest van de avond breng ik door met een lampionnetje in een hoekje van de slaapkamer, zachtjes ‘Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten’ prevelend. Dan val ik stil. Hoor ik daar nu voetstappen op de trap?
Geen reacties